1941125394

4.    Ćwiczenia proseminaryjne — prowadzone w zakresie wybranych zagadnień z filozofii i na przedmiotach kierunkowych, przygotowujqce słuchaczy do pracy dyplomowej i egzaminu dyplomowego.

5.    Ćwiczenia seminaryjne — prowadzone w zakresie przedmiotów kierunkowych i pedagogicznych. Zadaniem ich było doprowadzenie słuchacza do umiejętności integralnego pojmowania wiedzy pedagogicznej, kierunkowej i rozwiqzywanie problemów od strony teoretycznej i praktycznej.

Funkcjonowanie tej formy dydaktycznej zależne było w głównej mierze od odpowiedniego wyposażenia pracowni oraz odpowiedniego przygotowania nauczyciela.

Innym rodzajem pracy dydaktycznej w SN-ach była praca własna studenta. Nie była ona objęta tygodniowym wymiarem zajęć, nie można więc jej ilościowo porównywać do dwóch poprzednich, można jednak stwierdzić, że studenci stacjonarni, zaoczni, wieczorowi, czy eksterni w mniejszym lub większym stopniu zmuszeni byli do samodzielnego zdobywania wiedzy, z czego rozliczani byli poprzez prace kontrolne na ćwiczeniach, a czasami i na wykładach oraz na egzaminach. Poczqtkowo stwarzało to im duże trudności. W pracy tej pomocne były biblioteki, czytelnie (także w DS-ach), pracownie przedmiotowe, przedmioty nadobowiqzkowe. Radq służyli też wykładowcy, zapoznajqcy studentów z technikq pracy umysłowej, umiejęt-nościq robienia notatek czy prawidłowej organizacji swego czasu. Tak więc wykład, ćwiczenia i praca własna studenta były to podstawowe formy pracy dydaktycznej w SN-ach.

Niejako pomocniczymi a zarazem uzupełniajqcymi były cztery następne formy: konsultacje, praca w kołach naukowych, wycieczki i działalność w zespołach zainteresowań.

Konsultacje prowadzone były przez wykładowców poza zajęciami obo-wiqzkowymi. Mogły odbywać się indywidualnie lub zespołowo. Zadaniem ich było: wyjaśniać niezrozumiałe partie programowe, poszerzać wiedzę merytorycznq, ukierunkować studenta w jego samokształceniu. Szczególnie indywidualna forma miała ogromne znaczenie, gdyż pozwalała bliżej poznać studenta, a przez to lepiej służyć mu radq i pomocq. Na studiach stacjonarnych konsultacje nabierały szczególnego znaczenia na II roku, gdy student przystępował do pisania pracy dyplomowej. Natomiast na studiach zaocznych i eksternistycznych miały one szczególne znaczenie od samego poczqtku studiów i przybierały różne formy, jak: konsultacje zespołowe i indywidualne czy korespondencyjne. Przybierały też formę prac kontrolnych lub wykładu konsultacyjnego. Dawały możliwość studentom nadrobienia czasami kilkuletnich zaległości. Szczególnq formq konsultacji były zajęcia w punktach konsultacyjnych. Tworzono je w oparciu o zarzqdzenie ministra oświaty z dnia 23 czerwca 1962 r.⁹³. Z punktów tych korzystali także ekster-

98

Zob. Dz. Urz. Min. Ośw., 1962, nr 9, poz. 95.

7 - Pr. Monogr. WSP Kraków Nr LVII 97