1941126695

przygotowanego przez Teatr (VII) oraz „Ukrzyżowania" Teatru 38 pokazanego podczas ostatniej Wiosny.

Młodzi twórcy sięgali również do drugiego z dwóch głównych źródeł naszej kultury - do antyku. Podczas drugiej edycji festiwalu Studencki Teatr „Kontrasty" z Białegostoku przygotował „Chmury” wg Arystofanesa, natomiast w czasie V Wiosny Teatr PWST z Warszawy pokazał „Króla Edypa” Sofoklesa.

Lubelski Teatr „Gong 2". którego zainteresowania literaturą staropolską zostały już przedstawione, sięgną! także do średniowiecznej literatury powszechnej. Podczas III Wiosny Teatralnej przedstawił adaptację „Wielkiego testamentu" F. Villona w przedstawieniu zatytułowanym „Testament". Rok później Teatr 38 z Krakowa pokazał adaptację anonimowego tekstu z XVI wieku pt. „Żywot Łazika z Tormesu”.

Poza wymienionymi wyżej nazwiskami reszta twórców reprezentuje wiek XIX i XX - przy czym ten drugi prawie 2/3 całości. Uściślając, można jeszcze dodać, że prawic połowa wszystkich obcych twórców, u których inspiracji szukali polscy studenci, to pisarze tworzący po II wojnie światowej.

Sceniczne formy, gatunki

Jeżeli chodzi o strukturalizację rodzajową spektakli studenckich to 32 % z ogólnej liczby 155 spektakli stanowią inscenizacje utworów dramatycznych. Następne w kolejności to adaptacje prozy - 16 % i poezji - 9 %. Ostatnią grupę - 10.5 % - stanowią scenariusze zbudowane na zasadzie kompilacji (montażu) różnych tekstów - prozatorskich, poetyckich czy dramatycznych; mogą być one uważane za swego rodzaju przejście do grupy „scenariuszy własnych” w zależności od stopnia samodzielności, czy też - jak pisze Tadeusz Nyczek -zależnie od tego. czy cudzy materiał jest jedynie podstawą czy pretekstem do własnych przemyśleń.¹

Pozostała część - 32.5 % - to bądź spektakle nie opierające się na konkretnym, dokładnie określonym tekście literackim, bądź scenariusze własne stworzone przez twórców studenckich. Do pierwszej grupy zaliczyłam „beztekstowe” spektakle pantomimiczne. parapantomimiczne i widowiska plastyczne, które stanowią prawie 20 % omawianych spektakli. Pozostałe 12 % stanowią przedstawienia będące efektem kreacji zbiorowej, tworzone na scenie przez wszystkich członków grupy. Wśród nich niewątpliwe zasługują na uwagę spektakle Teatru „Pleonazmus" z Krakowa - „Szłość samojedna" pokazywana na VII Studenckiej Wiośnie Teatralnej oraz „Straż pożarna by nie zmogła jedna, druga, trzecia" - widowisko, które było wydarzeniem ostatniego festiwalu.

*    *    W

Dokładne omówienie form scenicznych wykorzystywanych przez teatry studenckie w czasie lubelskiego festiwalu jest zadaniem trudnym - przede wszystkim z. powodu braku wystarczających danych na ten temat. Relacje, jakie pozostały po spektaklach pochodzą głównie z prasy i mają charakter bardziej lub mniej rzetelnych recenzji, z których niezwykle rzadko można odczytać kształt) sceniczne opisywanych spektakli. Pozostaje więc poprzestać na bardzo ogólnych stwierdzeniach.

W 1969 roku Edward Chudziński i Krzysztof Miklaszewski zasiadali w komisji kwalifikującej teatry studenckie do konkursu „Melpomena 69*\ który

90

1

T. Nyczek. “Pełnym głosem. Teatr studencki w Polsce 1970 - 1975”, Wydawnictwo Literackie. Kraków 1980. s. 96;