1999020277

(15) Z MORFOLOGII DRLINY SANU 121

od równoleżnikowo przebiegającej doliny Sanu resztkami tego (dobrze widocznego) poziomu są: Ostra 41 o, 420, 432 m, Bazary 402, 409 m, Górny Koniec 417, 419 m, nad Hutą 420 m, Rączyna 453, 452, 433 m. Kąty 404 m, nad Babicami 443 m, Bukowy Garb 426 ni.

Poziom śródgórski na pn. od Tyrawy jest równocześnie poziomem szczytowym i jako taki sięga aż po pn. krawędź Karpat. Na poziomie tym nie stwierdzono żwirów co świadczy o jego denudacyjnym charakterze.

W dolinie Sanu od Leska po Przemyśl stwierdzono zatem:

a)	Tarasy denne, akumulacyjne	0	wys.	—	- i	m	(kamieniec)
		0	wys.	1 -	_ o	m	(zalewowy)
		0	wys.	4-	- 6	m	(uprawny)
10	Taras denno-zboezowy, skalisto-osadowy
		0	wys.	12 -	- 17	ni
c)	Tarasv zboczowe: skal.-osad.			20-	- 35	m
d)	erozyjny	o	wys.	45 -	- 55	m
e)	erozyjny	0	WVS. V	75 -	i cc Cl	ni

Ponad nimi stwierdzono dwa poziomy:

I. Poziom pogórski o wysokości względnej ok. 120—150 m. 11. Poziom śródgórski o wysokości względnej ok. 200—230 m.

Oba poziomy śródgórski i pogórski są związane z długimi okresami przeważającej erozji bocznej i denudacji, przedzielonymi okresem erozji wzgłębnej. Wyżłobienie doliny Sanu poniżej poz. pogórskiego i utworzenie tarasów zboczowych należy wiązać z ożywieniem erozji wgłębnej, postępującej w epicyklach.

W i e k p o z i o m ów i t a raso w. W badanym odcinku doliny Sanu nie znaleziono nowych danych, które pozwoliłyby na bardziej dokładne oznaczenie wieku tarasów i poziomów aniżeli to uczyniono dla Karpat Zachodnich (7). Pozostaje zatem jedynie nawiązanie do tych poziomów i tarasów, które zostały stwierdzone w dorzeczach, położonych na zach. od Sanu i przyjęcie ich oznaczeń wiekowych dla form w dorzeczu Sanu.

Poziom śródgórski w dorzeczu Sanu wiąże się doskonale za pośrednictwem poziomu II w dorzeczu Wisłoka (2,17) z poziomem śród-górskim w Karpatach Zachodnich (7). Poziom pogórski w dorzeczu Sanu przechodzi wyraźnie w poziom I w dorzeczu Wisłoka (2), poziom 130 metrowy w dorzeczu Wisłoki (14), a następnie w poziom pogórski