2181687613

53

Plany nauczania w Studium, zatwierdzone przez Ministerstwo Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki w 1975 r., przewidywały tworzenie dziesięcioosobowych grup dydaktycznych (lub w przypadku Azjatów 6-8-osobowych). Z czasem jednak ze względu na rosnącą liczbę studentów, a zbyt małą bazę lokalową, zaczęto tworzyć grupy 12-14 osobowe. Sytuacja ta utrzymała się również w latach dziewięćdziesiątych, kiedy to zaczynała się zmniejszać liczba słuchaczy w SJPdC w Łodzi, tym razem można się domyślać, że przyczyną była nienajlepsza sytuacja finansowa Studium.

Okres nauki w Studium był podzielony na dwa semestry. Terminy zakończenia semestrów były uzależnione od terminów rozpoczęcia nauki przez grupy i przypadały najczęściej: dla pierwszego semestru - w lutym i w marcu, dla drugiego semestru - w czerwcu i lipcu. Zarówno pierwszy, jak i drugi semestr kończyły się sesją egzaminacyjną. Po zdaniu egzaminów końcowych studenci uzyskiwali świadectwa, upoważniające do rozpoczęcia studiów w odpowiednich polskich wyższych uczelniach.

Na początku roku akademickiego, każdy wykładowca, po zapoznaniu się z planem studiów w danej grupie dydaktycznej, dokładnym zorientowaniu się w programie nauczania języka polskiego i przestudiowaniu programu nauczania przedmiotu, który miał wykładać, opracowywał roczny i szczegółowy plan pracy, który powinien być bardzo elastyczny ze względu na studentów cudzoziemców. Elastyczne działanie musiało zmierzać do osiągnięcia głównego celu dydaktycznego i zrealizowania zadań wytyczonych w programie nauczania danego przedmiotu.

Reprezentantem studentów danej grupy był wybierany przez nich „starosta”. Poza tym każda z grup dydaktycznych posiadała opiekuna grupy, który na początku roku akademickiego zapoznawał studentów z regulaminem i planem studiów, natomiast każdy wykładowca przedmiotu przedstawiał słuchaczom danej grupy dydaktycznej cele i zadania zawarte w programie nauczania oraz przeprowadzał dyskusję na temat zasad postępowania dydaktycznego. Było bowiem bardzo ważne, by studenci czuli się współtwórcami systemu nauczania, współodpowiedzialnymi za realizację zadań na poszczególnych etapach pracy i ostateczne wyniki nauczania z danego przedmiotu. Pracownicy Studium zakładali, że studenci powinni mieć świadomość, iż postęp dydaktyczny zależy od współdziałania studentów i wykładowców, i że tylko systematyczna praca pod kierunkiem wykładowcy, samodzielne ćwiczenia itp. mogą prowadzić do właściwego przygotowania kandydatów do studiowania na wyższych uczelniach.

Podstawowym ogniwem w procesie nauczania obcokrajowców było rozwijanie sprawności ogólnojęzykowych w zakresie rozumienia, mówienia, czytania i pisania w języku polskim oraz uzupełnianie wiedzy merytorycznej studentów w dziedzinie dyscyplin naukowych, wykładanych w danej grupie dydaktycznej w zakresie odpowiadającym programom polskiej szkoły średniej²⁸.

²⁸ J. Michowicz, Organizacja..., s. 141-142.