223427622

zastosowanie mapy topograficznej uznaje się za niezbędne. Skala podkładu topograficznego powinna być zależna od dokładności opracowania. Z doświadczeń autorów nie powinna to być skala mniej dokładna niż 1:25 000 - 50 000 (mapy takie dostępne są w Centralnym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w wersji cyfrowej lub papierowej). Odcinki szlaków wydzielamy w oparciu o cechy dominujące fragmentu szlaku, a więc rodzaj nawierzchni, przebieg prostoliniowy lub prowadzący zakosami, ze względu na występujące utrudnienia (koleiny, nawierzchnię błotnistą, piaszczystą lub inną). Istotne są nachylenia terenu, przez który przebiega szlak oraz zmiany rodzaju zbiorowisk leśnych (las iglasty/ las liściasty/ las na siedlisku uwilgotnionym). Jeśli zmiany cech środowiska, nawierzchni i przebiegu szlaku nie występują w ramach fragmentu szlaku, taki odcinek można uznać za jednorodny i zaznaczyć jego lokalizację na mapie oraz w raptularzu. W celu zapewnienia powtarzalności właściwej dokładności, wydzielone odcinki szlaków powinny mieć od kilkuset metrów do 1 kilometra długości. Jeśli odcinki są dłuższe, powinno być to wyjaśnione, z jakich powodów interpretacyjnych to wynika.

Ważnym zakresem kartowania jest uzyskanie informacji na temat ułatwień, utrudnień oraz konfliktów występujących na szlaku. Zapis informacji powinien być przedstawiony skrótami, według wcześniej przyjętych kodów lub prostych, ustalonych z wykonawcami kartowania określeń (przykład raptularza - ryc. 3.1.). W szczególnych sytuacjach w miejscu „uwagi” możliwe jest wprowadzanie dodatkowych objaśnień, wynikających z obserwacji kartującego. W opisie „uwagi” odradza się stosowania określeń subiektywnych (ładny, brzydki, przyjemny itp.), zamiast których właściwe jest zwracanie uwagi na to, z czego wynika wyjątkowość danego odcinka szlaku (fakty). Tylko zapisanie konkretnych i obiektywnych informacji umożliwia właściwą interpretację uwag przy zestawianiu wyników. Dane te mogą stać się przydatne przy interpretacji pozostałych informacji przedstawionych skrótami. Na mapie oraz w raptularzu bardzo istotne jest dokładne zaznaczenie początku i końca odcinka szlaku. Można w tym celu stosować oznaczenie dwuczłonowe (np. a1-a2) lub jednoczłonowe (np. x4), z dokładnym zaznaczeniem początku i końca na podkładzie topograficznym. Należy pamiętać, że wszystkie informacje charakteryzujące odcinek będą traktowane względem całej jego długości. Nie ma zatem potrzeby szczegółowo lokalizować wszystkich szczególnych obiektów, ale zaledwie zanotować ich przynależność do danego jednorodnego odcinka szlaku. Powiązanie informacji z raptularza z zaznaczeniem fragmentu odcinka na mapie pomaga określić jego długość. Jeśli występuje wyraźna niezgodność przebiegu szlaku z dostępnymi materiałami kartograficznymi, zaleca się naniesienie informacji o aktualnym przebiegu szlaku przy użyciu współrzędnych GPS. W przypadku braku odpowiedniego

12