242073671

136

PRZECHADZKI

a podróżowaniem koleją. Jedno okazuje się dopełnieniem drugiego: kolej to „dowcipu dzieło nowe”, wyzwanie, jakie rzucił przyrodzie człowiek „z powietrznej wróciwszy żeglugi”. Paralela, o jakiej mowa, odegra istotną rolę ideową w noweli Grabińskiego Maszynista Grot (tytułowy bohater marzył w młodości, by zostać aeronautą); podobne zestawienie pojawi się u Adama Ważyka {Lotnik i maszynista) oraz w kolejowych wierszach Józefa Aleksandra Gałuszki.

Nie ma co ukrywać: odom Wincentego Smacznińskicgo {Kolej żelazna, 1850) i Franciszka Morawskiego {Droga żelazna) daleko jest do poziomu Balonu. Dodać wszakże warto, że w ilościowo pokaźnym dorobku obu poetów utwory niosące pochwałę kolei należą do nielicznej grupy tych, które zachowały pewną wartość: w pooświecenio-we dzieje ody, Smaczniński i Morawski wpisują się jako pojętni naśladowcy Trembeckiego. Droga żelazna Morawskiego jest nadto ważnym ogniwem łączącym Mickiewiczowską Odę do młodości z poezją Juliana Ochorowicza {Naprzód) i Karola Świdzińskiego {Naprzód pracą).

Dwa sonety Karoliny Wojnarowskiej pod wspólnym tytułem Żelazna kolej (1846) są świadectwem popularności formy, jaką odnowił w polskim romantyzmie Mickiewicz. Jest to również dowód na plastyczność sonetu, który dość szybko wchłonął nowe, „technologiczne” treści. Dla badacza motywów kolejowych utwory Wojnarowskiej okażą się ciekawe z innego jednak powodu. U Franciszka Morawskiego „droga żelazna” jest synonimem postępu i symbolem wieku, który „góry przeszkód w proch rozdrobi”. U Wojnarowskiej obraz jadącego pociągu obudowany zostaje skojarzeniami, których źródeł szukać trzeba w romantycznym przeżywaniu świata. Poetka przejmuje z tradycji topos życia-podróży i wypełnia jego znaczeniowy schemat kolejowymi akcesoriami. Pociąg nie zbaczający nigdzie ze swej drogi i poruszający się „niedościgłym pędem”, „przewodnik” nieczuły na prośby o zatrzymanie — wszystko to ma symbolizować sytuację człowieka, który „nie może stawić czoła przeznaczenia sile”.

Stosunek romantyków do kolei najzwięźlej można by określić jako ambiwalentny. Romantyczny podróżnik rzadko porusza się drogami żelaznymi. W połowie XIX wieku sieć tych dróg jest jeszcze wątła i nie wszędzie pokrywa się ze szlakami literackich wędrówek. Poza tym, czysto technicznym, istnieje jednak inny powód, dla którego romantyczne podróże nie rozpoczynały się na warszawskim debar-