2335501313

ROZDZIAŁ 17 M Sieci komputerowe

Rysunek 17.16.

Piktogram Wi-Fi

Obecnie Wi-Fi Alliance certyfikuje kilka standardów zgodnych z IEEE 802.11:

standard IEEE 802.1 la, nazwa marketingowa Wireless-A, standard IEEE 802.1 lb, nazwa marketingowa Wireless-B, standard IEEE 802.1 lg, nazwa marketingowa Wireless-G, standard IEEE 802.1 ln, nazwa marketingowa Wireless-N.

Standard Wireless-A wykorzystuje częstotliwość 5 GHz i umożliwia przesyłanie informacji z prędkością 54 Mb/s, ale w praktyce działa najlepiej w granicach 20 Mb/s. Inne dopuszczalne prędkości to 48, 36, 34,18,12,9 oraz 6 Mb/s. Standard nie uzyskał dużej popularności ze względu na duży pobór mocy i słaby zasięg.

Standard Wireless-B pozwala na maksymalny przesył danych z prędkością 11 Mb/s. Na otwartym terenie umożliwia transfer na odcinku około 100 m, jednak w budynkach zasięg znacznie się zmniejsza. Wireless-B wykorzystuje częstotliwość 2,4 GHz, podzielone maksymalnie na 14 kanałów o szerokości 22 MHz każdy. W Polsce można wykorzystywać pasmo od 24 do 24,835 GHz, czyli od kanału 1 do 13.

Wprowadzony w 2003 r. standard Wireless-G połączył szybkość standardu 802.lla oraz zgodność ze standardem 802.1 lb. Standard umożliwia transfer danych z prędkością 54 Mb/s i pracuje w zakresie 2,4 GHz. Urządzenia Wireless-G są zgodne z 802.11b, jednak transfer ograniczany jest do 11 Mb/s. Niektórzy producenci wprowadzili opcję Super-G łączącą kilka kanałów w jeden, co umożliwiło uzyskanie przepustowości 108 Mb/s.

Standard Wireless-N został zatwierdzony w 2009 r. Umożliwia transfer do 300 Mb/s i pracuje w paśmie 2,4 GHz. Wireless-N wykorzystuje technologię wielu anten (ang. Multiple Input Multiple Output — MIMO), dzięki czemu karty mogą obsługiwać sygnał z wielu źródeł. Zasięg w pomieszczeniach to około 100 m, a w terenie otwartym jeszcze więcej. Teoretycznie, sumując transfer kilku anten i możliwość łączenia kilku kanałów, możemy uzyskać nawet 600 Mb/s. Minimalny transfer to 100 Mb/s.

Standardy zabezpieczeń Wi-Fi

Transmisja danych za pomocą fal radiowych umożliwia dostęp do sieci bezprzewodowej dowolnej osobie dysponującej sprzętem komputerowym zgodnym ze standardem. Taki stan rzeczy spowodował opracowanie standardów szyfrowania i zabezpieczeń.

Najprostszą metodą zabezpieczenia jest numer SSID (ang. Service Set IDentifier — identyfikator usługi), pełniący funkcję hasła dostępowego przy próbie podłączenia do centralnego urządzenia. Wszystkie urządzenia pracujące w jednej sieci muszą używać tego samego SSID, który należy podać podczas próby połączenia. Można również wyłączyć rozgłaszanie numeru SSID przez punkt dostępowy, sieć nie będzie wówczas widoczna dla osób, które go nie znają. Istnieją jednak łatwe metody ominięcia takiego zabezpieczenia.