2525392700

330 PRZEGLĄD TELETECHNICZNY. 1938 R., ZESZYT 11. LISTOPAD

grunt gliniasto-piaszczysty. Kopanie rowu i układanie kabla wykonano ręcznie.

Na terenach większych miast kabel zaciągnięto do specjalnie wybudowanej kanalizacji betonowej. W mniejszych miastach oraz w tych miejscach, gdzie zachodziła obawa uszkodzeń mechanicznych, kabel otrzymał dodatkowe zabezpieczenie z płytek betonowych lub cegieł. Na mostach i przepustach ułożono kabel w rurach żeliwnych.

Pupinizację zastosowano dwuch rodzajów:

1)    mocną—177 milihenrów dla obwodu macierzystego i 63 mH dla pochodnego

2)    słabą—44 milihenry dla obwodu macierzystego i 25 mH dla pochodnego.

Cewki dla obwodu radiowego posiadają in-dukcyjność 15 mH.

Skrzynie z cewkami pupinowskimi rozmieszczone zostały w odstępach około 1830 m. Na odcinku Warszawa-Łódź są one ustawione w studniach betonowych, na dalszych odcinkach —na płytach betonowych, wprost w ziemi. Dla uzyskania jednorodności odcinka wzmacniako-wego Mysłowice—Cosel (Niemcy), odcinek Mysłowice—Ruda Śląska został spupinizowany według systemu niemieckiego, (odległość między sąsiednimi cewkami 2 000 m; indukcyjność cewek dla pupinizacji mocnej 200 mH i 70 mH, indukcyjność cewek dla pupinizacji słabej 50 mH i 20 rnH, cewka radiowa 9 mH).

Ze względów budżetowych, podczas budowy została spupinizowana tylko połowa czwórek w kablu. Pupinizacja pozostałych czwórek miała nastąpić z chwilą, gdy zapas spupinizowanych obowodów będzie na wyczerpaniu.

Stacje wzmacniakowe (z wyjątkiem łowickiej) znalazły pomieszczenie w istniejącyh budynkach pocztowych. Przystosowanie pomieszczeń dla urządzeń wzmacniakowych wymagało niejednokrotnie dość znacznych przeróbek budowlanych, a w szczególności wzmacniania stropów, ze względu na znaczny ciężar maszyn i akumulatorów. Stacja warszawska została we wrześniu 1932 r. przeniesiona ze swego pomieszczenia prowizorycznego do gmachu Urzędu Telekomunikacyjnego. W Łowiczu, ze względu na brak miejsca w budynku urzędu pocztowego, został postawiony dla stacji wzmacniakowej specjalny budynek. Ponieważ w Łowiczu przewidywana była również stacja wzmacniakowa dla kabla Warszawa —Gdynia, pomieszczenia w budynku przewidziano z odpowiednim zapasem. Odpowiednia rezerwa w pomieszczeniu przewidziana jest również dla rozbudowy stacji warszawskiej, w której zbiegać się będą prawie wszystkie kable międzymiastowe sieci polskiej.

Z chwilą ukończenia budowy magistrali i złączenia jej z kablem czeskim (w Cieszynie) i niemieckim (w Rudzie Śląskiej) został uruchomiony, poza obwodami krajowymi, szereg połączeń ze stolicami i większymi miastami państw zachodnio-europejskich. W kablu Warszawa — Katowice —Cieszyn przebiegają nasze połączenia z Londynem, Paryżem, Berlinem, Amsterdamem, Pragą Czeską, Wiedniem, Budapesztem, Tryjestem, Genewą, Zurychem, jak również obwody tranzytowe Moskwa—Londyn i Moskwa — Praga Czeska.

Ilość obwodów pomiędzy większymi miastami leżącymi na trasie kabla (Warszawa, Łódź, Kraków, Katowice, Sosonowiec, Częstochowa, Bielsko i t. d.) znacznie wzrosła. Uruchomiono również szereg nowych połączeń nie istniejących przed skablowaniem naprz. Warszawa—Cieszyn, Łódź—Bielsko i t. d. W chwili obecnej w kablu pracuje w różnych relacjach około 150 obwodów, zabezpieczając sprawną komunikację zarówno krajową, jak i zagraniczną.

Dzięki wybudowaniu magistrali Warszawa — Cieszyn z odgałęzieniami, zwiększyła się nasza sieć międzymiastowa o około 160 000 km. żył kablowych. Długość magistrali wynosi około 560 km.

Magistrala Warszawa —Gdynia.

Kryzys ekonomiczny, jaki dał się odczuwać począwszy od roku 1930, wywarł wpływ niekorzystny na dalszą rozbudowę sieci kablowej w Polsce.

Po ukończeniu magistrali cieszyńskiej, z powodu trudności budżetowych, dalsza budowa kabli dalekosiężnych uległa przerwie.

Pomimo jednak trwającego kryzysu, pod koniec roku 1933 powzięta została zasadnicza decyzja co do podjęcia budowy następnej magistrali kablowej, a mianowicie magistrali Warszawa—Gdynia.

Wybór tej magistrali jako następnego etapu rozbudowy polskiej sieci kablowej uzasadniony był koniecznością zabezpieczenia dostatecznej ilości pewnych pod względem technicznym połączeń Gdyni z zapleczem kraju, przede wszystkim z Warszawą, Łodzią i okręgiem śląsko-dąbrowskim, w związku z coraz bardziej rosnącymi potrzebami portu i przesuwaniem się naszego obrotu zagranicznego z dróg lądowych na morskie.

Poza tym projektowana magistrala miała polepszyć komunikację międzymiastową na Pomorzu, oraz stworzyć punkt wyjściowy (w Gdyni) dla przyszłego kabla morskiego: Gdynia —Skandynawia.

Budowę rozpoczęto w roku 1935; w roku tym ułożono pierwszy odcinek magistrali a mianowicie Łowicz—Krośniewice. W roku 1936 wybudowano odcinek Krośniewice—Toruń, a w roku 1937—odcinek Toruń —Gdynia.

Na odcinku Warszawa —Łowicz magistrala gdyńska biegnie w tym samym kablu co i magistrala Warszawa—Cieszyn.

Stacje wzmacniakowe, poza Warszawą i Gdynią, umieszczone są: w Łowiczu, Krośniewicach, Toruniu, Świeciu i Starogardzie.

Poniższa tabelka podaje długości odcinków wzmacniakowych oraz ilości czwórek na poszczególnych odcinkach magistrali: