2525392707

LISTOPAD

przegląd teletechniczny. 1933 r.. zeszyt u.

333

Tabela 3

Odcinek	Długość . • w km. ^1	Ilość czwórek w kablu
Warszawa — Raszyn	O o •	54-J-4 pary doświad. -}- 2 pary dla radia
Raszyn — Grójec	24,45 53—|—4 pary doświad. -f- pa a dla radia
Grójec — Radom	58,56
Radom — Ostrowiec	65,26 41-f*4 pary doświad. -f- para dla radia
Ostrowiec — Sandomierz	46,97

W porównaniu z magistralą cieszyńską i gdyńską, w magistrali lwowskiej przewidziano znacznie słabszą pupinizację. Indukcyjność cewek wynosić będzie przy pupinizacji mocnej —88 milihenrów dla obwodów macierzystych i 36 milihenrów dla obwodów pochodnych, a przy pupinizacji słabej 22 mH. dla obwodów macierzystych i 9 mH— dla pochodnych.

Obniżenie pupinizacji, aczkolwiek wymagać będzie gęstszego rozstawienia stacyj wzmacnia-kowych, wpłynie dodatnio na czystość i zrozumiałość rozmów oraz umożliwi nałożenie na obwodach słabo pupinizowanych jednokrotnej telefonii nośnej, dzięki czemu miedź w kablach będzie lepiej wykorzystana.

Telefonia nośna będzie uruchomiona dopiero wówczas, gdy ilość obwodów zwykłych będzie na wyczerpaniu. Oprócz par radiofonicznych w kablach przewidziane są pary doświadczalne, które służyć będą do prób z telefonią nośną wielokanałową.

Na odcinku Warszawa—Radom są przewidziane czwórki dla uchwycenia w Radomiu obwodów przychodzących zarówno od strony Lublina jaki Kielc. Kabel posiada dostateczne rezerwy aby przyjąć we Lwowie ruch z województw stanisławowskiego, tarnopolskiego oraz ruch zagraniczny z Rumunią. Na odcinku Lwów—Rzeszów we wspólnym przekroju mieszczą się kable: Warszawa —Lwów i Lwów —Kraków. Na odcinku tym przewidziane są w kablu dwie pary radiowe jedna dla transmisji Warszawa —Lwów, druga — dla Lwów —Kraków. Kabel posiada na odcinku Warszawa—Raszyn—specjalną parą radiową dla połączenia radiostacji w Raszynie z Warszawą.

Z chwilą uruchomienia magistrali lwowskiej, nasza sieć kablowa międzymiastowa, łącznie z istniejącą siecią napowietrzną, zaspokoi najbardziej palące potrzeby komunikacji wewnętrznej. Wtedy przyjdzie skolei czas na częściowe chociażby uwzględnienie naszej roli jako kraju tranzytowego, co znajdzie swój wyraz przede wszystkim w budowie magistrali kablowej na wschód w kierunku Baranowicze — Stołpce (granica rosyjska). Magistrala ta, łącznie z przewidzianą w programie budowy magistralą Warszawa—Poznań — Zbąszyń (granica niemiecka), utworzyłaby wielką drogę tranzytową Wschód-Zachód (Moskwa — Berlin —Londyn) a poza tym poprawiła by komunikację teletechniczną w naszych województwach wschodnich.

AUTOMATYZACJA SIECI TELEFONICZNYCH

W POLSCE.

Inż. ST. IGNATOWICZ

Dwadzieścia lat temu, organizująca się sieć państwowych telefonów w Polsce obejmowała dwie automatyczne centrale miejskie, w Krakowie i Poznaniu, odziedziczone po zaborcach. Na wstępie będzie zanotowanych kilka danych, częściowo o znaczeniu tylko kronikarskim, dotyczących powstania, rozwoju i stopniowej modernizacji tych dwóch central.

Kraków. Sieć miejska w Krakowie została zautomatyzowana w 1909 roku, systemem Dietla, stanowiącym odmianę systemu Strowgera, z impulsowaniem poprzez ziemię. Centrala nie posiadała liczników telefonicznych i nie była przystosowana do ich włączenia.

W 1918 roku centrala krakowska miała pojemność 2 400 numerów. Rozbudowa o dalszych 600 numerów wykonana została tym samym systemem w 1923 roku.

W 1928 roku Kraków otrzymał nową centralę automatyczną o pojemności 5 000 numerów, systemu maszynowego Ericssona, z przełącznikami seryjnymi. Już w końcu 1930 roku nastąpiła rozbudowa o 4 000 numerów, również systemem Ericssona.

Ostatnio, w roku 1937/38, rozszerzono centralę krakowską o dalsze 4 000 numerów, do łącznej pojemności 13 000 numerów, przy czym zastosowany został najnowszy typ urządzeń, bez przełączników seryjnych.

O ile sprzęt dla pierwszych 9 000 numerów omawianej centrali był całkowicie pochodzenia zagranicznego, a montaż przeprowadzili inżynierowie szwedzcy, to ostatnie powiększenie centrali zawierało sprzęt wykonany częściowo w kraju (około 20% ogólnej wartości), zaś montaż wykonano całkowicie we własnym zakresie, siłami Zarządu Pocztowego.

Ze zlikwidowanej centrali krakowskiej systemu Dietla przygotowano centralę o pojemności 1 200 numerów dla Tarnowa, która pracuje tam od 1929 roku. W 1934 roku centralę tę, po odpowiednim przystosowaniu, zaopatrzono w liczniki telefoniczne.

Poznań. Centrala automatyczna w Poznaniu zainstalowana została w 1912 roku. Jest to centrala systemu Strowgera, w wykonaniu f. Siemens i Halske, z impulsowaniem poprzez ziemię.

Sieć miejska w Poznaniu posiadała w' 1918