Najczęściej używanym detektorem jest detektor płomieniowo-jonizacyjny (FID). Jest to detektor uniwersalny, czyli taki, który jest czuły na prawie wszystkie związki organiczne. Detektor FID (rys. 6) nie wykrywa obecności związków nieorganicznych oraz niektórych związków węgla: CO, CO2, CS2, HCOOH, COCI2. Sygnał detektora FID jest proporcjonalny do liczby atomów węgla, które nie są związane z tlenem, a więc do masy substancji. Należy pamiętać, że wielkość sygnału zależy także od charakteru substancji. Detektor takiego rodzaju jest bardzo czuły i pozwala wykryć już 10-12 pg substancji badanej. Pomiary wykonane na tym detektorze opierają się na pomiarze zmian przewodności elektrycznej atmosfery płomienia w detektorze. Jeśli w płomieniu pojawi się związek organiczny, w wyniku jego spalania powstają karbojony.
podstawa
nakrywka obudowa
elektroda kolektorowa izolacja elektordy elektorda polaryzowana
Rysunek 6. Schemat detektora promieniowo-jonizacyjnego FID
Zasada działania detektora FID jest następująca: do detektora doprowadzone są z butli dwa gazy: wodór i powietrze. Gaz nośny wypływający z kolumny jest mieszany z wodorem i kierowany przez dyszę do komory, przez którą przepływa powietrze. Wodór spala się tworząc płomień wodorowy. Składniki próbki doprowadzone wraz z gazem nośnym do płomienia ulegają spaleniu. Niewielka część (około 0,001 %) atomów węgla ulega jonizacji w trakcie spalenia. W komorze znajdują się dwie elektrody: jedną jest dysza palnika, drugą (zbierającą) stanowi pierścień umieszczony w odpowiedniej odległości od dyszy. Powstający prąd jonowy jest wzmacniany i rejestrowany przez
Opracowanie: dr inż. Sylwia Żymankowska-Kumon Strona 18