48 Homines Hominibus nr 1 (4) 2008
nowano utworzyć Muzeum Antropologiczno-Prehistoryczne, które jednak nigdy nie powstało.
Profesor Wrzosek inicjował badania ontogenetyczne, badanie szczątków wybitnych postaci historycznych.
Jego dorobek antropologiczny to m.in. Bibliografia antropologii polskiej (1959), monografia o Jędrzeju Śniadeckim, Józefie Majerze, Izydorze Kopernickim, Aleksandrze Macieszy i liczne prace z zakresu historii antropologii. Badaniami cech fizjologicznych dał podwaliny antropologii fizjologicznej. Prowadził studia nad asymetrią funkcjonalną i morfologiczną człowieka. Wszystkich zadziwiała jego pracowitość i wszechstronność. W 1939 r. miało nastąpić otwarcie Collegium Kopernickiego jako siedziby Zakładu Antropologii z Pracownią Higieny Szkolnej i Rentgenologii. Okupacja niemiecka zniweczyła wiele planów oraz rozpoczętych badań. Wrzosek wyjechał do Warszawy, gdzie organizował Wydział Lekarski na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich, którym jako dziekan kierował od 1942 do 1944 r. W marcu 1945 r. wrócił do Poznania i restytuował zakłady Antropologii i Historii Filozofii Medycyny, którymi kierował do końca sierpnia 1947 r. Kiedy przeniesiono go na emeryturę w styczniu 1957 został reaktywowany jako profesor i podjął wykłady z propedeutyki lekarskiej i historii medycyny. Był członkiem Państwowej Rady Zdrowia, licznych towarzystw naukowych. W 1929 r. został doktorem honoris causa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, w 1962 r. Akademii Medycznej w Poznaniu, w 1964 r. Uniwersytetu Jagiellońskiego. W dorobku ponad 400 publikacji znajdują się prace z biologii, bakteriologii, fizjologii, patologii, medycyny sądowej, pediatrii, historii kultury polskiej, filozofii medycyny, prahistorii i antropologii. Zgromadził dużą bibliotekę, którą rozproszono już w latach sześćdziesiątych w Katedrze Antropologii po pożarze poddaszy Collegium Maius. W dziedzinie organizacji nauki i szkolnictwa wyższego, w organizacji antropologii, historii medycyny zdziałał w ciągu swego pracowitego życia niezwykle dużo.