2705150478

94 Mireila Nawracała-Urban

Siostra Zdybicka jest czynnym członkiem Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, zaś od roku 1981 należy do Komitetu Nauk Filozoficznych PAN. Siostra prof. jest przewodniczącą Komisji Badań nad Religią Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, kierownikiem działu „ Filozofia religii” w Redakcji Encyklopedii Katolickiej KUL. członkiem Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II, członkiem Komisji Episkopatu ds. Nauki Katolickiej, członkiem Komisji Episkopatu ds. Kultury. Nie można też pominąć zaangażowania s. prof. Zdybickiej w służbie Zgromadzeniu: w latach 1963-1983 była członkiem Zarządu Generalnego, a od roku 1983 jest przełożoną Centrum Lubelskiego Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego.

S. Zofia Zdybicka czynnie uczestniczy w życiu społeczno-kulturalnym naszego kraju. W swojej długoletniej działalności S. prof. rozpoczęła budowę ośrodka badań z zakresu filozofii religii oraz metodologii dyscyplin religiologicznych. W czasie pracy w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim zetknęła się z wieloma ludźmi, których łączyło wspólne przekonanie o istnieniu Dobra i Prawdy Absolutnej, którzy intensywnie jej poszukiwali i stawili opór nacierającej ideologii marksistowskiej. W duchu filozofii klasycznej, opartej na realistycznej wizji rzeczywistości, i w poszukiwaniu racji ostatecznych, prowadziła s. Zdybicka wykłady z zakresu filozofii religii, filozofii Boga. Badania swoje skupiła na analizie fenomenu religii jako faktu psychicznego, społeczno-kulturowego i ontycznego. Prowadzi systematyczne dociekania historyczne, którym towarzyszy jednak refleksja metodologiczna nad statusem filozofii religii oraz relacjami w jakich pozostaje z innymi dziedzinami nauki. Ostatnio skierowała swoje zainteresowania ku pogłębionej refleksji nad miejscem religii w kulturze, jej stosunkiem do współczesnej sytuacji polityczno-społecznej.

Książka „ Człowiek i religia” wywołała ożywioną dyskusję, zwłaszcza, że pierwsze wydanie tej pozycji ukazało się w roku 1977. Jak wiadomo był to czas panowania komunizmu, kiedy religia była określana jako „opium dla ludu”, jako ten element, który nie ma żadnego ugruntowania w naturze ludzkiej.

S. Zdybicka w jasny sposób przedstawiła w niej powiązania między religią a naturą człowieka. Rzecz cała ma się w tym, by odkryć całą prawdę o człowieku i jego naturze. Każdy z nas posiada nigdy nie wygasłe pragnienie szczęścia, znalezienia sensu życia. Idąc za ideologią marksistowską, odcinając się od tego, co można przyrodzonym rozumem z realnie istniejącej rzeczywistości odczytać, człowiek skazuje się na życie w świecie materii i postępu technicznego, bez nadziei na odnalezienie sensu własnej, kruchej egzystencji. Jedynie uznając religię jako fakt, realną relację między osobowym Bogiem i osobą ludzką, dynamiczną, doskonalącą, człowiek odkrywa prawdę o samym sobie, gdzie jest źródło i sens jego bytu. Człowiek jako jedyny spośród bytów jest zdolny do „przekraczania siebie w prawdzie”. Afirmując Boga -Stwórcę człowieka, afirmuje-my też człowieka. Kto zaś afirmuje człowieka jako osobę nie może nie afirmować Stwórcy tego człowieka. W naturę ludzką jest wpisane bycie ku Bogu. Bóg jest źródłem i celem ludzkiej egzystencji. Religia jest swoistym sposobem istnienia człowieka i znajduje swoje odzwierciedlenie w działalności człowieka, jego stosunku do Boga oraz w życiu moralnym.

Książka „Człowiek i religia” została w 1977 roku uhonorowana nagrodą „Książki Roku 1977”. Rok później autorce został nadany Złoty Krzyż Zasługi.