73933 Zdjęcie1528 (2)

tego samego impulsu, który jest czynny * ^tw0fłc* nlu się mody społeczno). Potrzeba ntiUdownlctwi, podobieństwa, utopienia Jednostkowoścl ^{w ma|}*^e. są tuta) uspokajano wyłącznie wewnątrz samej jednostki, a mianowicie poprzez koncentracją osobistej świadomości na tej oto formie albo treści, a takie na naśladownictwie własnej jaźni, zastępującym tutaj naśladowanie innych. W rzeczy samej można wręcz powiedzieć, żc w tym przypadku osiągamy nawet większą koncentrację, intymniejsze poparcie jednostkowych treści tycia ze strony centralne] jednolitości nil w wypadku, gdy moda stanowi własność powszechną.

Często mamy do czynienia w wąskich kręgach z etapem pośrednim między jednostkowym nastrojem a osobistą modą. Zwykle ludzie stosują jakiś środek wyrazu, którego uływają przy każdej okazji — podzielając go z jak największą ilością ludzi tego samego kręgu — i stosują do przedmiotów odpowiednich i nieodpowiednich. W pewnym sensie jest to moda grupowa, ale w innym — jednostkowa, bo jawny cel polega na tym, by całość myśli jednostki poddać tej formułce. Popełnia się przeto brutalną przemoc na jednostkowości rzeczy: wszelka odmienność niszczy się poprzez dziwaczną dominację tej jednej kategorii wyrażeniowej — na przykład, gdy określamy wszystko, co nam sprawia przyjemność, z jakiejkolwiek przyczyny jako „szykowne" czy „eleganckie”, aczkolwiek przedmioty, o które chodzi, mogą nie mieć nic wspólnego z dziedzinami, do których należą te określenia. W ten sposób wewnętrzny świat jednostki poddany zostaje modzie i odzwierciedla aspekty zewnętrzne grupy rządzone modą przede wszystkim dzięki obiektywnej absurdalności takich manier jednostkowych, ilustrujących potęgę elementu formalnego, jednoczącego i jego przewagę nad elementem obiektywnie racjonalnym. Podobnie wiele osób i grup pragnie tylko, by rządzono nimi jednakowo, nie myśląc o wgłębianiu się w naturę władzy. Nie da się zaprzeczyć, te o ile przemoc jest stosowana wobec przedmiotów trakt o-wanych w ten sposób 1 o He przesuwa Mą ja wszystkie do kategorii naszej produkcji, jednostka istotnie podejmuje decyzję arbitralną względem tych przedmiotów. zyskuje poczucie władzy jednostkowej, a przeto silnie podkreśla własna tpo.

Fakt, który pojawia się tutaj w świetle karykaturalnym, jest zauważalny wszędzie w mniej wyraźnym stopniu w stosunku ludzi do rzeczy. Tytko osoby najszlachetniejsze poszukują największych głębi i siły jaźni na drodze szacunku dla indywidualności obecnej w rzecach. Wrogość, jaką dusza czuje do przewagi, niezależności i obojętności wszechświata, daje początek — poza naJlotnieJszymi i najwartościowszymi zmaganiami ludzkości — próbom zewnętrznego uciskania rzeczy; jaźń stosuje wobec nich przemoc nie poprzez przyswojenie i ukształtowanie ich siły, nie poprzez rozpoznanie ich indywidualności i jej wykorzystanie, ale poprzez wymuszanie zewnętrznego posłuszeństwa wobec jednej subiektywnej formuły. Oczywiście, jaźń nie zyskuje w ten sposób panowania nad rzeczami, a jedynie nad swoją fałszywą i dowolną ich koncepcją. Poczucie władzy, które jednak się rodzi, zdradza bezpodstawność i dowolne początki poprzez ulotność, z jaką przemijają takie wrażenia. Jest to złudzenie równe poczuciu jedności istnienia, które bierze się ze sposobu formułowania wszystkich określeń i natychmiast mija. W istocie człowiek, który jest nosicielem schematycznego podobieństwa w zachowaniu we wszelkich okolicznościach, nie jest żadną miarą konsekwentny — konsekwencji należałoby szukać raczej u tego, kto najregularniej potwierdza swą jaźń wobec wszechświata. Jeżeli chodzi o różnicę między danymi składnikami życia, to różnica w zachowaniu będzie najważniejsza wówczas, gdy ten sam zalążek jaźni będzie przeważał w sposób jednakowy nad wszystkimi, podobnie jak identyczne wyniki rachunku dwóch czynników, z których jeden jest zmienną, nie dadzą | się zapewnić, jeżeli drugi pozostaje bez zmian, a jedynie w wypadku, gdy przechodzi zmiany odpowiada-| jące zmianom pierwszego.