2795179686

Protez}' szkieletowe

elektropolerowanie będzie przebiegało znacznie wolniej dla obiektów o dużej powierzchni, a nawet może nie wystąpić z powodu zbyt niskiej wartości gęstości prądu. Zbyt duża wartość gęstości prądu może działać destrukcyjnie, prowadzi do dużych ubytków masy protezy, co powoduje zmniejszenie grubości niektórych jej fragmentów, osłabienie wytrzymałości mechanicznej tak, że nie będzie się ona nadawała do użytku. Szczególnie narażone na zniszczenie są klamry, elementy ostre, obłe. Wynika to ze zjawiska, że w tych miejscach gęstość prądu jest wyższa niż w pozostałych (22).

Janukiewicz podkreśla, że warunkiem dobrze przebiegającego procesu elektropolerowa-nia jest zachowanie możliwie jednakowej odległości każdego punktu polerowanej protezy od katody. W przypadkach protez dolnych lub górnych bez łuku podniebiennego warunek ten jest nie do spełnienia ze względu na ich kształt. Autor stosował dodatkową katodę pomocniczą umożliwiającą równomierne polerowanie całej powierzchni protezy (10).

Dodatkowym rozwiązaniem jakie można zastosować jest elektroda obrotowa. Proteza, która stanowi anodę jest wówczas w ruchu i następuje równomierne polerowanie całej powierzchni (10). Mając na uwadze powyższe należy indywidualnie, w zależności od obiektu rozpatrywać technikę polerowania. W związku z czym przy określeniu optymalnych warunków elektropolerowania należy uwzględniać rodzaj stopu, wymiary przestrzenne odlewu, charakterystykę jego powierzchni, a także skład elektrolitów i warunki samego procesu.

Oceniane w obecny badaniu elektrolity nie pozwoliły na uzyskanie oczekiwanej wartości Ra, co sugeruje konieczność dalszych prac nad ich udoskonaleniem. Wydaje się, że oprócz optymalizacji składu elektrolitów największe znaczenie ma wysoka jakość odlewów, których powierzchnia będzie bardziej homogenna i pozbawiona artefaktów wpływających na uzyskiwaną wartość Ra polerowanego obiektu.

Wnioski

1.    Największą efektywność elektropolerowania uzyskano w procesie elektrolizy przy potencjale 12V, w temperaturze 35°C przez 12 minut.

2.    Najmniejszą wartość chropowatości powierzchni (Ra) dla badanego stopu uzyskano po zastosowaniu elektrolitu Prolit Emichem, a największą w przypadku Elektrolyt Dentaurum.

Piśmiennictwo

1.    Bezzon O.L., Pedrazzi H., Zaniąuelli O., da Silva T.B.: Effect of casting techniąue on sur-face roughness and conseąuent mass loss af-ter polishing of NiCr and CoCr base metal al-loys: a comparative study with titanium. J. Prosthet. Dent., 2004, 92, 274-277.

2.    Bollen C.M., Papaioanno W, Van Eldere J, Schepers E, Quirynen M, van Steenberghe D.: The influence of abutment surface roughness on plaąue accumulation and peri - implant mucositis. Clin. Orał Implants Res., 1996, 7, 201-211.

3.    Bridgeport D.A, Brantley W.A, Herman P.F. : Cobalt-chromium and nickel-chromium alloys for removable prosthodontics, part 1: mechanical properties. J. Prosthodont., 1993, 2, 144-150.

4.    de Melo J.F, Gjerdet N. R, Erichsen E.S.: Metal release from cobalt - chromium partial dentures in the mouth. Acta Odontol. Scand., 1983,41,71-74.

5.    Grossner-Schreiber B., Griepentrog M, Haustem I, Mtiller W.D., Lange K.P., Briedigkeit H., Góbel U.B.: Plaąue formation on surface modified dental implants. Clin. Orał Implants Res., 2001, 12, 543-551.

6.    Guilherme A.S., Henńąues G.E., Zavanelli RA., Mesąuita M.F.: Surface roughness and fatigue performance of commercially pure titanium and Ti-6A1-4V alloy after different

PROTETYKA STOMATOLOGICZNA. 2014. LXIV. 5 359