2906542431

- 65 -

•    »>ovvinna być możliwa realizacja bardziej złożonych struktur przez ich hierarchizację ( struktura drzewa o wielu węzłach ),

•    powinna iotnioć tylko jedna uniwersalna metoda dostępu do danych,

•    oporowanie strukturą powinno być dostatecznie efektywno - konieczna jest sprzętowa interpretacja struktury.

Rys. 1. Opis obszaru pamięci przez parę graniczną

Pamięć maszyny bazowej można sobie wyobrazić jako strukturę "drzewopodobną". Elementy togo samego rodzaju łączone są w bloki różnych typów zajmujące kolejne miejsca pamięci. Są to w szczególności bloki danych i rozkazów. Z każdym takim blokiem związana jest pewna informacja strukturalna, będąca uogólnieniem pary granicznej, nazywana słowem kodowym. Słowa kodowe mogą być również łączono w bloki, które odpowiadają punktom rozgałęzienia drzewa. Każdy blok opisywany jest przez dokładnie jedno słowo kodowe, a każdo słowo kodowe, z wyjątkiem tzw. głównego słowa kodowego, nałoży do bloku "wyższego rzędu".

Struktura taka ma liczne zalety i jest stosunkowo prosta i nieskomplikowana w realizacji, stanowi prosto uogólnienie struktury liniowej - można więo oczokiwać, że wszystkie osiągnięcia w dziedzinie gospodarowania pamięcią w maszynach tradycyjnych dadzą się łatwo przenieść do maszyny l*a:*.owqJ• Struktura drzewopodobną odznacza się du£ą elastycznością, łatwością wymiany pewnych elementów, co jest nie bez znaczenia dia uruchamiania i rozbudowy programów. Ponieważ struktura in-torprotowana jost sprzętowo - możliwo jest wiązanie informacji diagnostycznej ze strukturą programu i danych, co powinno znacznie przyspieszyć proces wykrywania i korygowania błędów w programach. łatwość oddzielenia części struktury ma dużo znaczonie w realizacji procesów równoległych,

^Cf> jest konioczne dla wioloprogramowośc. i roalizacji programów symulacyjnych. Bardzo ważną własnością jest również to, żo każda podstruktura ma budowę analogiczną do całości.

Sprzętowe rozpoznawanie struktury wymaga umieszczenia w słowach kodowych pewnych infornaeił o zawartości opisywanych bloków. Stwarza to jednocześnie pewne dodatkowo możI

jest na przykład oddzielenie rozkazów od danych. V/ modelu von Neumanna rozkazy i dano trel Zoask j były jednakowo jako binarne słowa pamięci. Możliwe było więc operowanie na rozkazach tak, jak n'« danych. 7/ pierwszych maszynach cyfrowych mechanizm ten był przydatny - pozwalał na modyfikację rozkazu i umożliwiał organizację pętli programowej. Szybko pojawiły się jednak specjalne mechanizmy służące do togo celu ( mechanizm indeksacji) i możliwość operowania na rozkazach była wykorzystywana tylko do programistycznych "sztuczek". Maszyna z możliwością oporowania na rozkazach albo nie mogła pobierać rozkazów z pamięci "na zapas" celem przyspieszenia swego działania, albo cu-s* i o la mieć wbudowano specjalne mechanizmy kontrolno nadzwyczaj rzadko wykorzysty wane. Zdolność programu do samomodyfikacji 3twarza najtrudniejsze problemy w przenoszeniu programów z jednej maszyny na.drugą i jednocześnie niepotrzebnie usztywnia format rożkazów maszyny.

Jeżeli oddzielimy rozkazy od danych, co jest bardzo łatwe w strukturze maszyny bazowej, przez co uniemożliwiamy modyfikację programu w czasie jego wykonywania, stanie się możliwe dostosowani, formatu rozkazu do aktualnych potrzob, np. będzie można dostosować długość części adresowej roz-