276 RECENZJE
dyny grupy F wywołują skurcz mięśniówki, natomiast seria E działa rozkurczowo. Autor rozważa możliwości udziału prostaglandyn grupy F i E w etiopatagenezie dychawicy oskrzelowej.
W rozdziale ósmym omówiono wpływ prostaglandyn na układ pokarmowy, zamieszczono w nim liczne dowody sugerujące wpływ tych związków na czynność wydzielniczą żołądka. Prostaglandyny podawane w iniekcji dożylnej powodują zahamowanie wydzielania soku żołądkowego i stąd znalazły zastosowanie w terapii choroby wrzodowej. Udział prostaglandyn w mechaniźmie powstawania biegunek jest dotąd niejasny, chociaż hyperprostaglandynemia towarzyszy zwykle biegunkom w przebiegu cholery, raka rdzeniastego tarczycy, rakowiaka i innych.
Rozdział dziewąty jest poświęcony udziałowi prostaglandyn w funkcji nerek. Autorzy tego rozdziału przeznaczyli dużo miejsca na omówienie procesów syntezy i katabolizmu prostaglandyn w nerce oraz ich roli w regulacji przepływu krwi przez nerkę i spadek oporów naczyniowych, podczas gdy prostaglandyny serii F nie wywołują tego efektu, lub mają efekt znikomy. Wpływ hypotensyjny prostaglandyn serii A i E został wykorzystany w leczeniu nadciśnienia.
Przedmiotem żywego zainteresowania jest udział prostaglandyn w procesach powstawania nowotworów. Znalazło to swoje odbicie w ostatnim rozdziale pt. Prostaglandyny a rak. Doświadczenia wykonane na zwierzętach wykazały, że prostaglandyny biorą udział w kontroli proliferacji komórek nowotworowych. Stwierdzono także, że inhibitory biosyntezy prostaglandyn mogą być pomocne w leczeniu hiper-kalcemii towarzyszącej procesom nowotworowym oraz mogą zapobiegać osteolizie spowodowanej przerzutami raka.
Recenzowana książka stanowi obszerny przegląd dotychczasowych metod badawczych prostaglandyn oraz roli tych związków w funkcji poszczególnych narządów i układów oraz podkreśla możliwości zastosowania ich w praktyce. Stanowi ona cenną i interesującą pozycję wydawniczą dla tych wszystkich, którzy łączą problemy teoretyczne z praktyczną medycyną.
E. Rosnowska
Omawiana książka stanowi drugi tom dzieła „Metal Toxicity in Mammals”. Pierwszy tom, poświęcony zagadnieniom ogólnej toksykologii metali, omówiono poprzednio (Post. Biochem. 3 (1978)). Tom drugi omawia szczegółową toksykologię metali i metaloidów. Książka zawiera dziewięć rozdziałów, z których pierwszych osiem poświęconych jest toksykologii metali i metaloidów według grup układu okresowego, rozdział dziewiąty stanowi próbę uogólnienia. Książka zawiera dodatek w postaci wykazu pierwiastków i ich cech fizycznych oraz tablic układu okresowego, a ponadto słownik wyrazów (terminów) specjalnych, który umożliwia śledzenie tekstu również niespecjaliście. Literatura podana na końcu książki obejmuje około 1250 pozycji, z których najwięcej pochodzi z lat 1968—1973. Tylko sporadyczne pozycje pochodzą z lat 1974—76.
Książka omawia w zasadzie tzw. chemiczną toksyczność metali (wykluczając radio-toksyczność), ograniczoną do związków nieorganicznych. Dla każdego oma-