2910489649

Rozmowy

w czerwone sztruksy, zabawne okularki, oryginalne koszule to widok raczej rzadki. Czy myślałeś kiedykolwiek o zmianie stylu?

—    Zmiana image'u to dobre dla gwiazdora, a ja się za takiego nigdy nie uważałem. Po prostu lubię się tak właśnie ubierać. Nigdy nie przywiązywałem do stroju większej wagi, nawet nie wiem, czy lubię garnitury, bo jakoś nigdy nie było okazji, bym je nosił. Nawet mój ślub z Dzidzią został odroczony na pół roku, bo nie chciałem wystąpić w garniturze. Jestem zdania, że każdy powinien ubierać się tak, jak lubi. Nie mam nic przeciwko elegancji w ubieraniu, gdy komuś to odpowiada. Ja nigdy nie miałem okazji, by nosić garnitury i może tylko dlatego ich nie ubieram. W ogóle nie oceniam ludzi ze względu na ich strój. Nie lubię tylko dresiarzy, ale to dlatego, że u nas w kraju kojarzą się ze złodziejstwem.

Fundacja zajmuje Ci tak wiele czasu. Czy Jerzy Owsiak znajduje czas na rodzinę, spotkania z przyjaciółmi?

—    Moje życie prywatne wygląda bardzo podobnie do życia innych Polaków'. Poza Orkiestrą prowadzę z żoną Przedsiębiorstwo Produkcji Programów' Telewizyjnych Mrówka Cała. Stanowi to moje źródło utrzymania. Z żoną przebywamy całymi dniami, ponieważ razem pracujemy w Fundacji. To nam bardzo dużo daje. W domu oglądamy telewizję. Uwielbiam Discoveiy. Porównuję często, jak inni robią programy, bo sam się tym zajmuję. W wolnych chwilach odpoczywamy, spotykamy się z przyjaciółmi. Mieszkamy na Kabatach i bardzo lubimy nasz dom. Nie bywamy raczej na bankietach, bo nie przepadamy za medialnymi spędami. Mamy dwójkę dzieci, młodsza Ola ma trzynaście lat i chodzi do szkoły' społecznej.

Uważam, ii w młodych ludziach tkwi to, co najlepsze i najgorsze. Oni dopiero tworzą siebie, szukają swoich dróg. Młodzież jest wspaniała, gdy jej coś proponujemy, gdy potrafimy z nią rozmawiać. Wydaje mi się, że Wielka Orkiestra daje im poczucie bycia potrzebnym, zaangażowanym.

Starsza Ewa studiuje nauki filmowe w Stanach Zjednoczonych. Nasz dom jest całkiem normalny. Moje dzieci nigdy nie powoływały się na to, że mają tatę Jurka Owsiaka. Nie jestem też dla nich dzięki Orkiestrze kimś więcej, niż tylko, a może aż tatą. Dzieci biorą udział w Finałach. Młodsza jest w tym wszystkim, otwiera Przystanek Woodstock. Mamy bardzo partnerskie kontakty. Czasem pożyczam od córki płyty, a ona ode mnie koszule. Nie jestem surowym ojcem. Nie jestem z dziećmi na ty, ale mamy ciepły, przyjacielski kontakt.

Mówisz przyjaźnie o młodych ludziach, o swoich dzieciach. Dookoła jednak obserwuje się coś innego. Wszyscy narzekają na „dzisiejszą młodzież". Jak oceniasz dzisiejsze pokolenie?

—    Jestem bacznym obserwatorem i wprost mogę powiedzieć jedno: Młodzież jest obecnie gorsza, bardziej agresywna, co widać na osiedlach, meczach piłki nożnej. Prawda jest taka, że o młodzieży’ zawsze mówiono źle. Uważam, iż w młodych ludziach tkwi to, co najlepsze i najgorsze. Oni dopiero tworzą siebie, szukają swoich dróg. Młodzież jest wspaniała, gdy jej coś proponujemy, gdy potrafimy z nią rozmawiać. Wydaje mi się, że Wielka Orkiestra daje im poczucie bycia potrzebnym, zaangażowanym.

Czy Jurek Owsiak ma osobiste marzenia?

—    Oczywiście, tak jak każdy. Wiele z nich się spełnia, dlatego tych bardziej osobistych nie będę zdradzał. Tak w ogóle to marzy mi się wielka Muzyka. Chciałbym, by dla Orkiestry zagrali U2, czy Pink Floyd. By nam wszystkim żyło się spokojnie, szczęśliwie i zdrowo. Takie zwykłe marzenia, a gdy się każdemu spełnią, to będzie dobrze.

Życzę Ci tego gorąco i dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała Marzena Stawczyk

*

Tytuł wywiadu zaczerpnięto z książki Bartłomieja Dobroczyńskiego i Jerzego Owsiaka Orkiestra Klubu Pomocnych Serc czyli Monolog-wodospad Jurka Owsiaka , Kraków 1999