3218343494

K. Borecka

wiedzy nt. faktycznego stanu środowiska przyrodniczego w kraju i jego poszczególnych regionach.

Powoli oczywisty stawał się fakt, że degradacji środowiska nie powstrzyma się za pomocą samych tylko mechanizmów prawnych bądź ekonomicznych czy nawet określonych rozwiązań technicznych, jeśli nie będzie im towarzyszyć zrozumienie i profesjonalne wsparcie społeczne.

Była to konkluzja o istotnym znaczeniu, bowiem w tym czasie poza wymienionymi możliwościami specjalistycznej edukacji środowiskowej w ramach samodzielnego kierunku studiów, istniało w naszym kraju naprawdę niewiele ośrodków akademickich (nie mówiąc o szkolnictwie niższych szczebli) kierujących swoją ofertę dydaktyczną do szerokiego kręgu odbiorców zainteresowanych nie tyle rozwiązaniami inżynierskimi w ochronie środowiska, co rzetelną wiedzą nt. „ochroniarskiej” profilaktyki i kreowania nowej hierarchii wartości w relacjach człowiek - przyroda.

Na dobrą sprawę tego typu edukacja była realizowana w owym czasie głównie na studiach podyplomowych, takich jak np. działające od 1969 r. przy AR w Krakowie Studium Podyplomowe Ochrony Przyrody im. S. Myczkowskiego (prof. J. Greszta) i od 1978 r. w SGGW w Warszawie - Studium Ochrony i Kształtowania Środowiska (prof. H. Zimny) oraz studia o tej samej nazwie funkcjonujące od 1984 r. w WSP Kielce (prof. S. Więckowska) i od 1987 r. w UMK Toruń (prof. J. Wilkoń-Michalska), czy wreszcie studium uruchomione także w 1987 r. na AGH w Krakowie pod nazwą Kompleksowe Kształcenie z Zakresu Ochrony Środowiska (prof. J. Dobrowolski), a w rok później na Politechnice Lubelskiej - Międzyuczelniane Studium Podyplomowe Ochrony Środowiska (prof. L. Pawłowski). Więcej informacji o tych i innych formach profesjonalnej EE (na polskich wyższych uczelniach) przed transformacją ustrojową oraz w latach 1991-1993 można znaleźć w obszernym opracowaniu autorstwa Dubel, Borecka (1993).

Wszystkie wymienione czynniki zewnętrzne w połączeniu z niezwykłą determinacją i zaangażowaniem zespołu doc. Dubel (także władz WSP w Opolu) zaowocowały uruchomieniem w roku akademickim 1990/1991 pierwszych w kraju stacjonarnych 5-letnich studiów magisterskich (o profilu uniwersyteckim), początkowo o nazwie Systemy Ochrony Środowiska, zmienionej na Ochrona Środowiska po podjęciu przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego (w dniu 27.11.1991 r.) uchwały o jej zamieszczeniu na obowiązującej wówczas liście kierunków studiów.

Na I rok nowego kierunku przyjęto 50 studentów, z których - co warto podkreślić - sześciu po ukończeniu studiów podjęło (już w Uniwersytecie Opolskim) pracę w charakterze asystenta, a dzisiaj przygotowuje swoje rozprawy habilitacyjne z zakresu szeroko rozumianej ochrony środowiska.

O znaczeniu tego pionierskiego dokonania dla rozwoju uniwersyteckiej edukacji środowiskowej świadczy fakt, że już w latach 1991-1992 samodzielny kierunek Ochrona Środowiska został uruchomiony w takich polskich uniwersytetach jak: UAM, UG, UŁ, UMCS (studia dwustopniowe), UWr i KUL. W pozostałych uniwersytetach specjalistycz-