3218343857

1. Wstęp 5

1. Wstęp

1.1. Przegląd literatury

Systemy informatyczne wspierające ludzi niepełnosprawnych w życiu codziennym są tematem nie tylko ciekawych, ale i pożytecznych badań. W ramach projektu badawczego prowadzonego na University of Newcastle upon Tyne [Myś06, WM06] autor prowadził prace nad metodami sterowania bio-protez dłoni. Decyzja o ruchu protezy podejmowana była przy użyciu sieci neuronowej. Na jej wejście podawane były sygnały elektryczne rejestrowane na powierzchni skóry operatora podczas aktywności mięśni przedramienia. Sygnały takie, zwane miopotencjałami, towarzyszą każdej aktywności mięśni szkieletowych człowieka.

Kontynuując badania w tym zakresie, autor postanowił zająć się problemem rozpoznawania języków migowych. Zagadnienie to jest tematem wielu programów badawczych w laboratoriach całego świata. Dowodem jest duża liczba związanych z nim publikacji w międzynarodowych czasopismach i referatów pojawiających się co roku na konferencjach naukowych. Co ciekawe, niemalże brak jest prac dotyczących Polskiego Języka Miganego. Wyjątkiem są prace [ForOlb, KW05, Mar08]. Słuszna wydaje się więc decyzja o osadzeniu badań nad mechanizmami używanymi do rozpoznawania języka migowego w kontekście właśnie tej narodowej odmiany języka migowego. Przed rozpoczęciem dalszych badań autor nawiązał kontakt z Polskim Związkiem Głuchych, z twórcą Polskiego Języka Miganego - panem profesorem Bogdanem Szczepankowskim, oraz lektorką Polskiego Języka Miganego, w celu weryfikacji założeń i przyjętego kierunku badań.

Pierwsze eksperymenty z rozpoznawaniem języków migowych wykazały poważne ograniczenia metody bazującej na miopotencjałach. Nie była możliwa klasyfikacja skomplikowanych układów dłoni przyjmowanych podczas wykonywania gestów. Co więcej, konieczność stosowania skomplikowanej aparatury w celu pozyskania potencjałów z powierzchni skóry utrudniała swobodne ich wykonywanie. Spowodowało to potrzebę użycia innych sposobów akwizycji danych w celu klasyfikacji układu dłoni (ang. hand pose) i gestów (ang. hand gesture). Analiza dostępnych rozwiązań wskazała na systemy wizyjne, jako na rozwiązanie zdecydowanie najbardziej elastyczne oraz najwygodniejsze z punktu widzenia użytkownika interfejsu człowiek-komputer, zbudowanego przy ich użyciu [OT08].