3279958836

UKŁAD BIBLIOGRAFII    Głos 1900—1905

zycje petitowe oznaczone nagłówkiem' „Rec." skupiają wokoło tytułu omawianego utworu nie tylko wiadomości figurujące w garmondzie pod oznacznikiem „r", lecz również wzmianki bibliograficzno-recenzyjne i noty (n), oraz fragmenty większych całości (a), odnoszące się do omawianego utworu.

Pisownię i interpunkcję zmodernizowano, zachowano jednak cudzysłowy i nawiasy okrągłe; usunięcie ich wypaczałoby często sens zwłaszcza tytułów i podtytułów.

W pisowni haseł osobowych przyjęto zasadę podawania nazwisk i imion w oryginalnej formie ojczystego języka autora. Nazwiska i imiona rosyjskie w pozycjach hasłowych podano w transliteracji. W innych przypadkach utrzymano transkrypcję stosowaną w Glosie.

Nazwiska złożone z dwóch części — zarówno podwójne, piszące się jako dwie części luźne i równorzędne, lub też połączone kreską (ewent. rodzajnikiem), oraz nazwiskc z przydomkiem (np. Grzymała Siedlecki) — potraktowano jednakowo, wysuwając w pozycjach hasłowych na pierwsze miejsce część bardziej znaną bądź przez autora częściej używaną; od części drugiej — podany został odsyłacz.

Tytuły dzieł autorów obcych nie tłumaczone na język polski podano w miarę możności w języku oryginału. Jednak zbyt dowolny przekład tytułu lub też zwyczaj podawania w recenzjach tematyki książki zamiast jej tytułu np.: „dzieło z zakresu socjologii" często uniemożliwiały stosowanie tej zasady.

Przy zapisie cytaty wydawniczej podano rok, numer i początkową stronę. Podawanie strony końcowej okazało się niecelowe ze względu na różne wy-miary i układy szpalt.

Adnotacje umieszczone w nawiasie kwadratowym bezpośrednio po tytule są — w miarę możności — składniowym jego uzupełnieniem, rozpoczynają się też od małych liter. Bezpośrednie powiązania składniowe nie zawsze jednak były możliwe, należało czasami odwołać się do interpunkcji — w takich przypadkach brak znaku przestankowego zaznacza konwencjonalnie nawias kwadratowy. Natomiast tytuły i podtytuły fingowane, umieszczone w nawiasach kwadratowych, zaczynają się od majuskuł.

Adnotacje wprowadzone zostały w przypadkach niejasnego tytułu. Przy po-

zycjach oznaczonych rodząjnikami:
f	(felieton)
d	(dramat!
P	(proza)
w	(wiersze)

w zasadzie adnotacji nie stosowano. Wyjątek stanowią nieliczne felietony, przy których adnotacje ukazują ich związek z aktualnymi wydarzeniami bieżącego życia.

Przy artykułach, notach, korespondencjach dotyczących życia społeczeństwa polskiego w ramach zaborów — napotykano często tytuły niedostatecznie sprecyzowane, np.: „Stanowisko Koła Polskiego". W wypadkach takich przyjęto zasadę adnotacji uzupełniającej: [w Wiedniu], ewent.: [w parlamencie austriackim] lub: fw Berlinie], [w parlamencie niemieckim]. Zastosowano również rodzaj adnotacji * wiążących przy artykułach dyskusyjnych i polemicznych. Adnotacje te podają — w miarę możności — pełny zapis utworu, który wywołał polemikę. W wypadku, gdy artykuł taki był drukowany w Glosie — w cytacie wydawniczej podaje się tylko rocznik i numer.

XVI