Również koszt wykonania samochodu o nadwoziu samonośnym w produkcji masowej jest najniższy. Niestety naprawy uszkodzeń są trudniejsze. Wymagana jest większa dokładność i staranność w celu zachowania odpowiedniej sztywności i geometrii pojazdu. Trzeba też zwrócić uwagę na to, że obecnie stosowane blachy na nadwozia samonośne o drobnokrystalicznej strukturze [10], [11], wykluczają stosowanie w naprawach powypadkowych technologii spawania na rzecz np. lutowania twardego. Podwyższa to więc koszt napraw.
Nadwozia półniosące i samonośne mogą mieć różną budowę w zależności od sposobu przenoszenia przez nie obciążeń. Wprowadza się tu następujący podział:
1. nadwozia szkieletowe,
2. nadwozia półszkieletowe,
3. nadwozia bezszkieletowe.
Nadwozie szkieletowe stanowi przestrzenny szkielet wykonany z kształtowników do którego przymocowane jest poszycie. Wszystkie obciążenia działające na nadwozie przenosi właściwie tylko jego szkielet. Poszycie nadaje jedynie nadwoziu odpowiedni, estetyczny wygląd i zabezpiecza pasażerów i ich bagaż przed wiatrem, hałasem, kurzem i warunkami atmosferycznymi. Fakt, że obciążenia są przenoszone tylko przez szkielet powoduje, że musi mieć on odpowiednią konstrukcję a cały samochód ma stosunkowo dużą masę. Nadwozia tego typu stosuje się nadal w autobusach a przykład takiego właśnie nadwozia został pokazany na Rys. 1.4.
Rys. 1.4 Szkielet nadwozia autobusu.
Nadwozie półszkieletowe posiada, podobnie jak szkieletowe, szkielet lecz tworzy on z poszyciem nierozdzielną strukturę. Zarówno szkielet jak i poszycie przenoszą obciążenia wprowadzane do nadwozia. Poszycie współuczestnicząc w przenoszeniu obciążeń umożliwia więc „odchudzenie” szkieletu. Konstrukcje takie są znacznie lżejsze niż nadwozia szkieletowe charakteryzując się przy tym często większą sztywnością. Projektując nadwozie