uplastyczniające, ciągliwość czy tekstura [6, 53], Ponadto, wraz ze wzrostem odkształcenia plastycznego zmniejsza się odległość pomiędzy poszczególnymi granicami i równocześnie rośnie średni kąt ich dezorientacji - Rys. 1.7.
a)
b)
o o -1 1*1 I *— 0 o -1-1-1-1-o
o
2 3 4 5
Odkształcenie
0
2 3 4 5
Odkształcenie
Rys. 1.7 Zmiana średniej odległości pomiędzy granicami i wzrost kąta dezorientacji granic wraz z odkształceniem plastycznym w przy padku a) granic geometrycznie niezbędnych i b) granic geometrycznie przypadkowych [6].
Mimo, że większość technik SPD nie ma perspektywy ich wykorzystania do produkcji materiałów nanokrystalicznych na skale przemysłową (ze względu na małe wymiary uzyskiwanych w tych procesach objętości materiału), są one coraz powszechniej stosowanym narzędziem do wytwarzania struktur o dużym poziomie rozdrobnienia. Materiały uzyskiwane tą drogą stanowią punkt wyjścia do dalszych badań nad zachowaniem się tego typu struktur i do rozwoju równań konstytutywnych, służących do ich modelowania.
Jedną z technik wykorzystujących silną akumulację odkształcenia plastycznego do uzyskiwania struktur ultra-drobnoziarnistych jest wieloosiowe ściskanie - symulator MaxStrain. W odróżnieniu od większości metod SPD, technologia MaxStrain wykorzystuje odkształcenie w dwóch osiach, podczas gdy płynięcie materiału w trzecim kierunku jest całkowicie zablokowane [11, 53], Schemat, przedstawiający zasadę działania symulatora MaxStrain przedstawiono na
Rys. 1.8. Odkształcenie zadawane jest poprzez dwa przeciwbieżne kowadła, które ściskają próbkę jednocześnie siłąF, w kierunku zaznaczonym na rysunku. Mimo, że dla pojedynczej operacji ściskania, odkształcenie wynosi od 0.3 do 0.5, w procesie tym możliwe jest uzyskanie odkształcenia dochodzącego do 30 bez utraty spójności materiału [11, 53], Po każdym odkształceniu, próbka jest obracana o 90° wokół dłuższej osi 0 i odkształcenie zadawane jest ponownie, aż do uzyskania pożądanego odkształcenia całkowitego. Zablokowanie płynięcia materiału w kierunku osi 0
13