Według aktualnych warunków technicznych w Polsce ze względu na wymagania techniczne i użytkowe, wprowadzono podział budynków wielokondygnacyjnych na następujące grupy wysokości:
• budynki niskie (N) - do 12 m nad poziomem terenu lub mieszkalne do 4 kondygnacji nadziemnych,
• budynki średnio wysokie (SW) - ponad 12 do 25 m nad poziomem terenu lub mieszkalne do 9 kondygnacji nadziemnych,
• budynki wysokie (W) - ponad 25 do 55 m nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości 9 do 18 kondygnacji nadziemnych,
• budynki wysokościowe (WW) - powyżej 55 m nad poziomem terenu.
Budynek wysoki jest pojęciem niejednoznacznym, inaczej definiowanym w różnych rejonach świata. W Europie za dolną granicę budynków wysokich przyjmuje się wysokość 90-^100 m, w Ameryce budynek mianem wysokim zostaje określony po osiągnięciu 100-^120 m. Większość wieżowców europejskich nie przekracza wysokości 200 metrów, podczas gdy amerykańskie i azjatyckie sięgają 450 4- 500 metrów.