3576901551

wentylacja wzdłużna oraz wentylacja poprzeczna. W przypadku wentylacji poprzecznej można wyróżnić jedną modyfikację - wentylację półpoprzeczną.

Wentylacja wzdłużna

System wentylacji wzdłużnej jest najczęściej stosowanym rozwiązaniem technicznym dla tuneli o długości nieprzekraczającej 4000 m. W systemie tym ruch powietrza odbywa się w jednym kierunku, od jednego portalu tunelu do drugiego. Przepływ powietrza wywoływany jest przez działanie wentylatora lub wentylatorów umieszczonych w szybach wentylacyjnych lub wewnątrz tunelu.

W przypadku zastosowania systemu wentylacji z wentylatorami strumieniowymi rewersyjnymi możliwe jest odwrócenie kierunku przepływu powietrza. Na rys. 1h-3 zilustrowano schematy systemów wentylacji wzdłużnej. Zasadą stosowaną w projektowaniu systemu wentylacji wzdłużnej, jest takie określenie wydajności systemu, aby w całym przekroju zapewniona była wymagana prędkość krytyczna, V_kryt. Prędkość krytyczna jest to minimalna prędkość powietrza w całym przekroju tunelu, która nie pozwala na cofanie się dymu [ang. backlayering]. Prędkość krytyczna przepływu powietrza w tunelu powinna zostać określona na podstawie rozwiązania równoczesnego poniższych wzorów metodą iteracyjną.

/

V,

kryl

k,k

g

gHQ ³ Po^cpAT_{t y}

V^Ko P‘

^v*jr“ P^^aw k_x -0.606

gdzie:

V. - prędkość krytyczna (m/s)

Jt_g - współczynnik nachylenia tunelu,

zgodnie z rys. 6

g - przyśpieszenie ziemskie (m/s²)

H - wysokość tunelu (m)

Q - moc pożaru (MW)

p_o - średnia gęstość powietrza (kg/m³)

Cp - ciepło właściwe powietrza (kJ/kg-K)

A - powierzchnia przekroju tunelu (m²)

7/ - średnia temperatura gazów pożarowych (K) T₀ - temperatura otoczenia (K)

Na rys. 7 przedstawiono wykres zmienności prędkości krytycznej powietrza w zależności od mocy pożaru, dla tunelu drogowego, którego wysokość wynosi 4,2 m, zaś powierzchnia przekroju poprzecznego 37,8 m2.