3624816645

21

nerek wymagającą dializ (23% w stosunku do 3%) gdy aorta była zaciśnięta między tętnicą krezkową górną a tętnicami nerkowymi niż gdy zacisk znajdował się nad pniem trzewnym (24). Wiąże się to z większym prawdopodobieństwem odwarstwienia blaszki miażdżycowej w okolicy odejścia tętnic nerkowych, niż ponad pniem trzewnym. Rzadko udaje się założyć dystalny zacisk na aortę ponad jej podziałem. Zwykle jednak okolica ta jest objęta zmianami miażdżycowymi i zwapnieniami. Z tego powodu preferowane jest zakładanie zacisków na obie tętnice biodrowe. Należy do tego wybrać odcinki jak najmniej zmienione, aby zapobiec uszkodzeniu naczynia i zmobilizowaniu materiału zatorowego. W niektórych przypadkach tętnice biodrowe są objęte zmianami na odcinku uniemożliwiającym bezpieczne zaciśnięcie. Stosuje się wtedy cewnik z balonem (cewnik Foley’a) zamykającym tętnicę lub wszczepia się protezę rozwidloną aortalno-dwubiodrową lub aortalno-dwuudową. W większości przypadków nie ma potrzeby preparowania całego obwodu tętnic biodrowych, gdyż zaciski można założyć w płaszczyźnie strzałkowej naczyń. Pozostawienie niewypreparowanej tylnej ściany tętnic biodrowych zmniejsza ryzyko uszkodzenia żył biodrowych i lędźwiowych. Jeśli zlokalizowana na tylnej ścianie tętnicy biodrowej blaszka miażdżycowa wymusza pionowe założenie zacisku należy bardzo ostrożnie wypreparować także tylną ścianę naczynia.

Fotografia 1. Obraz śródoperacyjny tętniaka aorty brzusznej