68

Ustawienie względem przyrządu

Krótkiego omówienia wymaga ustawienie ćwiczącego w stosunku do przyrządu. W tym wypadku uwzględnia się dwie linie: oś długą przyrządu oraz oś linii barkowej ćwiczącego. Jeśli linie te są równoległe, mówi się o postawie „pobok” (rys. 7); jeśli linie te przecinają się, mówi się o postawie „poprzek” (rys. 8). Specyfika przyrządu sprawia, że np. na kółkach ćwiczący zawsze będzie rozpoczynał z postawy pobok, podobnie zresztą, jak na drążku. W grupie zwisów mieszanych wyróżnia się (ze względu na rozłożenie ciężaru ciała) postawy zwieszone, w których ciężar ciała nie jest równomiernie rozłożony, zwisy postawne - ciężar ciała bardziej zwieszony, kąt tułowia do podłoża mniejszy niż 45° oraz zwisy leżąc, w których ciało ćwiczącego jest usytuowane równolegle do podłoża.

Rys. 7

Rys. 8

Zamachy, wspierania, wymyki, kołowroty i woltyże

Wykonanie ćwiczenia zamachowego z podporu czy też ze zwisu musi być poprzedzone wahadłowym ruchem tułowia wokół miejsca uchwytu. Ruchy te nazywają się zamachami lub wywijaniem. Natomiast wahadłowy ruch ćwiczącego razem z przyrządem nazywa się huśtaniem (np. na kółkach).

Ćwiczenia na przyrządach różnicuje sposób ich wykonania. I tak wyróżnia się ćwiczenia zamachowe, siłowe i wytrzymania. Największą grupę stanowią ćwiczenia zamachowe, wśród których zasadniczą część tworzą wspierania.

Wspieraniem nazywa się przemieszczanie ciała z niższego położenia do wyższego, najczęściej ze zwisu do podporu przy dążeniu głową w przód, która osiąga najpierw najwyższe położenie.

Inną strukturę ruchu przedstawiają wymyki: jest to również przemieszczenie ciała z położenia niższego do wyższego, ale przy dążeniu nogami w przód, gdzie wpierw nogi osiągają najwyższe położenie.