3624816677

33

2. Założenia i cel pracy

Stosunkowo krótki okres stosowania protez wewnątrznaczyniowych w praktyce klinicznej, relatywnie nieduża ilość publikacji w piśmiennictwie polskim na ich temat oraz brak badań nad wgajaniem się tych protez w układ naczyniowy stanowiły inspirację do powstania tej pracy.

Tętniaki aorty brzusznej stanowią istotny problem w chirurgii naczyniowej. Ich obecność nieustannie zagraża życiu pacjentów dotkniętych tą chorobą. Ze względu na specyfikę klasycznej operacji naprawczej aorty, jej rozległość i związane z tym ryzyko, w wielu przypadkach stanowi ona nieprzekraczalną barierę dzielącą pacjenta od życia bez poczucia ciężkiej choroby. Fakt ten skłonił zespoły naukowców i klinicystów do poszukiwań alternatywnych rozwiązań. W ten sposób skonstruowano protezy wewnątrznaczyniowe, które implantuje się przez naczynia obwodowe unikając powikłań związanych z otwarciem jamy brzusznej. Wprowadzenie do powszechnego zastosowania stent-graftów umożliwił wyleczenie pacjentów, którzy ze względu na współistniejące choroby najprawdopodobniej nie przeżyliby operacji klasycznej lub okresu pooperacyjnego.

Obecnie w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w Europie Zachodniej stosunek wszczepianych protez wewnątrznaczyniowych i klasycznych jest zbliżony do 1:1, a w niektórych ośrodkach przesuwa się nawet na korzyść protez wewnątrznaczyniowych. W Polsce ciągle dominują operacje klasyczne ze względu na wysoki koszt stent-graftów, niskie nakłady na służbę zdrowia i nieprecyzyjne przepisy regulujące refundację procedur medycznych. W takiej sytuacji stało się konieczne zawężenie wskazań do implantacji protez wewnątrznaczyniowych w taki sposób, aby otrzymali je pacjenci, dla których stanowią one jedyną szansę na wyleczenie. Czas zastosowania protez wewnątrznaczyniowych w praktyce klinicznej nie pozwala jeszcze na ocenę odległych powikłań. Stanowi to problem w przypadku osób z przewidywalnym czasem przeżycia dłuższym niż 10 lat. Należy w takiej sytuacji zadać sobie pytanie, czy implantując stent-graft nie narażamy danego pacjenta na nieznane do tej pory powikłania i czy nie lepiej przeprowadzić operację klasyczną, posiadającą odpowiednio długą historię i uznaną pozycję w terapii. W