3702671679

44 RECENZJE

jest oryginalność i ekonomiczność rozwiązania problemu jak najrychlejszego zaopatrzenia bibliotekarzy polskich w odpowiedni, dostosowany do dzisiejszych potrzeb naszego bibliotekarstwa, podręcznik.

H. Hleb-Koszańska

KATALOG BIBLIOTEKI. IWYD.l SZKOLĄ GŁÓWNA HANDLOWA W WARSZAWIE. 1. NAUKI EKONOMICZNE I HANDLOWE. Opracował Andrzej Grodek. Warszawa 1939—1945. Nakł. Szkoły Głównej Handlowej. 4°, s. 8. 941.

Biblioteka SGH należy do tych nielicznych książnic warszawskich, które z katastrofy wojennej wyszły prawie bez strat, zachowała bowiem zarówno swój księgozbiór, jak i katalogi. Przetrwał wojnę także nakład drukowanego katalogu, którego opracowanie i wydanie postanowiono jeszcze w r. 1930 w związku z 30. rocznicą założenia Szkoły. Wybuch wojny przerwał druk katalogu prawie już na ukończeniu. Po kilkumiesięcznej przerwie udało się jednak podczas okupacji w styczniu i lutym 1940 wytłoczyć całość z wyjątkiem karty tytułowej i wstępu, które wykonano dopiero po wojnie i które jakością papieru odcinają się od głównego zrębu dzieła. Katalog obejmuje zasadniczy zasób księgozbioru SGH tj. wydawnictwa z zakresu nauk ekonomicznych i handlowych, ogłoszone do połowy r. 1938, i zawiera ok.. 80.000 pozycji — zarówmo druki samoistne wydawniczo, zwarte i ciągłe, jak i rozprawy wchodzące w' skład dziel zbiorowych, np. ksiąg pamiątkowych.

Omawiany katalog składa się z dwóch części. Pierwsza zawiera rzeczowe opisy dzieł, ułożone według tematów w układzie alfabetycznym, część drugą (od s. 681) stanowi indeks alfabetyczny autorów i tyłułów dzieł anonimowych. W części rzeczowej jest to zatem katalog przedmiotowy, choć — jak zobaczymy — pewnymi właściwościami różni się on od podobnych spisów tego typu. Tematy, przeważnie czysto przedmiotowe, wymieniają poszczególne rzeczy lub zjawiska (np. Banki, Bezrobocie, Czek, Czekolada, Emigracja, Papier); ponadto tematy klasowe wskazują całe dziedziny piśmiennicze (Ekonomia. Górnictwo, Skarbowość). Nie ma natomiast zupełnie tematów jednostkowych tj. nazw własnych osób, krajów czy miejscowości. Z pojęciami tymi radzi sobie autor w taki sposób, że tworzy z nich wtórne współczynniki opisu przedmiotowego tj. określniki. W obrębie temafów zasobniejszych w pozycje bibliograficzne wprowadzono mianowicie dalszy podział przy pomocy określeń ogólnych i formalnych (Bibliografia, biografia, czasopisma, kongresy i stowarzyszenia, metoda, studia i nauczanie), geograficznych (nazwy krajów w granicach ustalonych przez traktaty po pierwszej wojnie światowej), językowych (korespondencja