4261639336

1.3 Opis działalności naukowej po uzyskaniu stopnia doktora

Po zakończeniu studiów doktoranckich 6 stycznia 2005 roku zostałem zatrudniony na stanowisku asystenta naukowo-dydaktycznego na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. Jednocześnie, od stycznia 2005 roku do stycznia 2006 roku odbywałem staż podoktorski w Instytucie Fizyki Uniwersytetu Cagliari (Włochy). Tematyka mojej pracy związana była głównie z realizacją zadań w ramach projektu europejskiego „Nanochannel”, a dotyczyła femtosekundowej spektroskopii układów organicznych, a także badań układów hybrydowych zeolit-molekuły organiczne. Celem tych badań było poszukiwanie nowych struktur wykazujących właściwości mikrolaserowania, a także nadających się do zastosowania w budowie diod luminescencyjnych czy komórek fotowoltaicznych o bardzo dużej wydajności, wykorzystujących konwersję światła ultrafioletowego na światło z zakresu widzialnego. Owocem współpracy nawiązanej z wieloma ośrodkami naukowymi w Europie realizującymi projekt europejski Nanochannel, oraz pobytu na Uniwersytecie w Bernie było zorganizowanie przeze mnie w 2007 w Jugowicach Międzynarodowej Szkoły Letniej, podczas której swoje wykłady prezentowali naukowcy z Hiszpanii, Francji, Włoch, czy Niemiec.

Po powrocie do Polski w 2006 roku, tematyka moich badań była w dalszym ciągu związana z poszukiwaniami i badaniami nowych materiałów, które mogłyby się nadawać do dynamicznego przetwarzania informacji optycznej. Jednakże tematyka pracy została znacznie rozszerzona i oprócz ciekłych kryształów do badań zostały włączone polimery ciekłokrystaliczne syntezowane w Pradze w grupie Prof. Stanislava Nespurka, oraz układy oparte na modyfikowanym biopolimerze DNA. W szczególności ten ostatni materiał wzbudził moje duże zainteresowanie. Kwas dezoksyrybonukleinowy (DNA) poprzez wyjątkowe właściwości wynikające ze struktury w postaci podwójnej helisy, był i w dalszym ciągu jest bardzo obiecującym materiałem do zastosowań we współczesnej fotonice. Jak zostało wcześniej opisane w kilku publikacjach, przed podjęciem przeze mnie badań nad tego rodzaju matrycą, DNA posiada doskonałe właściwości optyczne i fotofizyczne (niewielkie straty optyczne, silne wzmocnienie fluorescencji, itd..), co sugerowało potencjalne zastosowania do systemów elektrooptycznych lub pamięci optycznych. W swoich badaniach postanowiłem sprawdzić wpływ tego rodzaju matrycy na zachowanie (dynamikę reorientacji molekularnych) powszechne znanych molekuł fotochromowych jak czerwień rozproszona lub pomarańcz rozproszony. Okazało się, że uzyskane wyniki są co najmniej o rząd lepsze w porównaniu do powszechnie znanych matryc jak polimetakrylan metylu czy polistyren.