4265275620

Bądźcie pozdrowione moje dłonie, palce moje chwytne, z których jeden przytrzaśnięty drzwiami samochodu, fotografowany promieniami Roentgena - dłoń na zdjęciu wyglądała jak zwichnięta skrzydło - niewielki okruch kości obrysowany własnym odrębnym konturem. Serdeczny palec lewej ręki ozdobiony raz pierścionkiem owdowiały jest teraz i pozbawiony swej ozdoby. Ten który mi dał pierścionek już dawno nie ma palców, jego ręce splotły się w jedno z korzeniami drzewa.

Ręce moje tyle razy dotykające stygnących dłoni umarłych i ciepłych mocnych żywych dłoni. Umiejące pieścić niezwykle, w dotyku zatracające przestrzeń dzieląca istnienie od nieistnienia i niebo od ziemi. Ręce, którym nieobcy ból bezsilności, wczepione w siebie jak dwa przelękłe ptaki, bezdomne, szukające na oślep i wszędzie śladu twoich rąk.

1.    Scharakteryzuj podmiot liryczny obu wierszy.

2.    Wskaż doświadczenia, które spotkały podmiot mówiący.

3.    Jaka relacja zachodzi między miłością a śmiercią?

4.    Czy porównując liryki z wiedzą o doświadczeniach życiowych poetki, można powiedzieć, że mają one charakter autobiograficzny?

Grupa IV

w moim barbarzyńskim języku kwiaty nazywają się kwiaty i o powietrzu mówię powietrze i stąpając po kostkach bruku obcasami wstukuję bruk bruk bruk i mówię kamień tak miękko jak gdyby kamień był aksamitem i wtulam twarz w twoją szyję jak gdyby rosło tam ciepłe fytro kota i kocham

mój barbarzyński język i mówię: kocham.

z tęsknoty pisze się wiersze z bolesnej

drążącej śpiewny owoc ciała patrząc na samotne palce mogę wysnuć pięć poematów dotykając moich napiętych ust szepczę

i słowa - rozkołysane rytmem wielkiej wody

plotą się w wiersze

mokre

bardzo słono biegną poprzez twarz