4307685704

1 Mechanizm transmisji impulsów polityki pieniężnej

1.1 Reguły polityki pieniężnej

Możliwość wyboru i oceny strategii polityki monetarnej pozwala bankowi centralnemu tak kształtować instrumenty polityki pieniężnej, aby zapewnić stabilizację cen w gospodarce. Jednocześnie jest interesujące, na ile pomocne jest włączenie do celów banku, poza stabilizacją cen, miar aktywności gospodarczej - np. luki produkcyjnej oraz uwzględnienie strategii wygładzania stóp procentowych.

Wielu autorów zaproponowało stosowanie prostych reguł polityki pieniężnej, w których zakłada się, że instrument polityki jest funkcją kilku zmiennych opisujących odchylenia stanu gospodarki od niektórych pożądanych poziomów. Przegląd literatury na temat reguł polityki pieniężnej można znaleźć np. w [Clarida i in., 1999], [McCallum, 1999], [Svensson, 1999], [Woodford, 2003].

Reguły te podzielono na dwie główne kategorie - reguły odnoszące się do instrumentów oraz reguły odnoszące się do celów (kontrola kursu walutowego, podaży pieniądza, jak również poziomu inflacji). Pierwszą grupę stanowią reguły oparte o tzw. instrument polityki monetarnej, którym najczęściej jest rynkowa krótkookresowa stopa procentowa. Reguły te objaśniają instrument za pomocą zmiennych pre-determinowanych lub oczekiwanych, w tym zmiennych stanu oraz zmiennych egzo-genicznych. Postać funkcyjna tych reguł jest bardzo często ustalana arbitralnie. Ich głównym celem jest próba ilościowego opisu empirycznych ścieżek stóp procentowych.

W tym opracowaniu analizować będziemy drugi rodzaj reguł polityki monetarnej czyli tzw. reguły celu lub równoważnie optymalne reguły polityki monetarnej. Reguły celu wyznaczane są w modelach optymalnej polityki pieniężnej. Oparte są one o zmienne celu i ich pożądane poziomy, które występują w ustalonej przez bank funkcji straty (por. funkcja straty banku centralnego (2)) lub funkcji dobrobytu społecznego (welfare functioń). Wyznaczenie optymalnej reguły polityki pieniężnej polega na rozwiązaniu zadania minimalizacji oczekiwanej straty lub oczekiwanej dysużytecz-ności z poniesionej starty po wszystkich możliwych ścieżkach zmiennej sterującej oraz przy ograniczeniach zadanych przez dynamikę zmiennych stanu.

W modelach optymalnej polityki pieniężnej (np. [Batini i Haldane, 1999],

7