4552035361

Częstość sum opadów w dzielnicach 69

W klasie 0—50 mm zmiany z miesiąca na miesiąc są zarysowane najostrzej, szczególnie wiosną i wczesną jesienią.

Krzywe obrazujące kształtowanie się częstości niskich sum opadu w pasie wielkich dolin łącznie z Przedgórzem Sudeckim i Wyżyną Lubelską są najbardziej regularne, wykazują dość jednostajny i szybki ubytek częstości od kwietnia do lipca, kiedy to zgodnie osiągają jej minimum, po czym lekki wzrost do sierpnia i bardzo gwałtowny do września. Na wiosnę sumy < 50 mm występują w 60—75 przypadkach na 100, aby w lipcu osiągać zaledwie 16—26; we wrześniu częstość ich znowu przewyższa 50%.

Na obu pojezierzach minimum częstości tej klasy przesuwa się na sierpień, uzyskując wówczas 11—17%; tu także odmiennie kształtują się stosunki na wiosnę: od kwietnia do maja spadek częstości w tej klasie jest bardzo niewielki — rzędu kilku procent, a ostro zarysowuje się przy przejściu do czerwca (rząd 40%). Od kwietnia do lipca na Pojezierzu Mazurskim rzadziej niż na Pojezierzu Pomorskim spotyka się niskie sumy opadu, natomiast w sierpniu i wrześniu — podobnie jak w całym półroczu zimowym — częściej.

Wyżyny południowe, kotliny i niziny podkarpackie oraz góry dają znów inny obraz przebiegu: cały okres lata (VI—VIII) zaznacza się małą frekwencją w tej klasie przy bardzo malej zmianie z miesiąca na miesiąc z lekko zarysowanym minimum sierpniowym. Na wyżynach i w Beskidach niskie sumy opadu na wiosnę stanowią około 50, a latem — kilkanaście procent. Na Podhalu liczba ich jest oczywiście mniejsza — w kwietniu wynosi 25%, w czerwcu i lipcu — 2%, a w sierpniu ani razu nie była notowana w analizowanym okresie.

Wykresy klasy 51—100 mm są chyba najbardziej chaotyczne, nawet w obrębie grup dzielnic. Jednak na krzywych wszystkich dzielnic — prócz Podhala — zarysowuje się charakterystyczny, bardziej lub mniej regularny kształt litery „M“ o dwóch wyraźnych maksimach częstości w czerwcu (rzadziej w maju) i w sierpniu, z trzeciorzędnym minimum w lipcu (pierwsze — i drugorzędne minimum przypada na kwiecień i wrzesień).

W Polsce środkowej liczba przypadków przeliczona na 100 lat waha się od 20—30 w kwietniu poprzez 45—55 w czerwcu, około 40 w lipcu, około 50 w sierpniu do około 30 we wrześniu.

Pojezierza i tu wyróżniają się odmiennym kształtem swych krzywych: bardzo powolny wzrost częstości na wiosnę, ostry przy przejściu do lata i lekki spadek na przełomie jesieni. Umiarkowane sumy opadów są notowane na Pojezierzu Mazurskim na wiosnę częściej niż na Pojezierzu Pomorskim, a w pełni lata — rzadziej. W dzielnicach Polski południowej charakter krzywych utrzymuje się ten sam, z tą jednak różnicą że minimum lipcowe jest przeważnie najniższe. Zakres wahań częstości wynosi 20—30%. Krzywa Podhala ma kształt paraboli z jednym minimum(16%) w lipcu i niewiele odeń różniącymi się wartościami w czerwcu i sierpniu; częstość września prawie