4645771720

3G

JAN BAUMGART

uzgadniając plan sytuacyjny powierzchni przeznaczonych pod rozbudowę (ok. 61 000 m²).

Po przedyskutowaniu całości zagadnienia na konferencji w Miastoprojekcie w dniu 15 kwietnia 1955 r. odstąpiono od tej koncepcji rozbudowy ze względów urbanistycznych. Nowe rozwiązanie przewidywało intensywniejszą zabudowę działki przy zatrzymaniu obecnie istniejącego pasa zieleni na obwodzie parceli. Z tych względów trzeba było przygotować nowe założenia rozbudowy uwzględniające ustaloną koncepcję (16 V 1955).

Dalszym etapem pracy było ponowne opracowanie założeń uwzględniających już zmodyfikowany rzut, ustalony przez pracownię urbanistyczną. Obcięcie kredytów dla Uniwersytetu Jagiellońskiego spowodowały dalszą zasadniczą zmianę przygotowanej koncepcji rozbudowy. Trzeba było zaplanować ją oszczędnie i rozłożyć na dwa etapy. W ten sposób doszło do pierwszej konferencji w Rektoracie UJ w dniu 11 listopada 1959 r. z arch. Jerzym Wierzbickim z Warszawy, autorem projektu gmachu Biblioteki Miejskiej w Łodzi, znawcą budownictwa bibliotecznego. Ustalono jako zasadę zachowanie istniejącego organizmu bibliotecznego w możliwie niezmienionej postaci, a kubaturę rozbudowy na ok. 10 000 m³. Drugi etap rozbudowy jest przewidziany na lata 1974-1976.

Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego zleciło przygotowanie dwóch projektów koncepcyjnych rozbudowy Biblioteki. Jedną koncepcję opracował arch. Eryk Moj (Miastoprojekt w Krakowie), drugą — arch. Jerzy Wierzbicki (Miastoprojekt — Specjalistyczne w Warszawie). Obydwa projekty przedstawiały rozbudowę w dwóch etapach. Projekty rozwiązań I etapu rozbudowy różniły się między sobą nieznacznie pod względem formy zewnętrznej. W obydwu rozbudowa wydłużała, a na wyższych piętrach uzupełniała dotychczasowy budynek biblioteczny od strony zachodniej. Rozwiązania II etapu różniły się zasadniczo. Projekt krakowski przewidywał na parceli osobny budynek wieżowy o 17 kondygnacjach przy 43 m wysokości, połączony z obecnym budynkiem na jednym poziomie, na wysokości półpiętra komunikacyjnego. Projekt warszawski zaś wprowadzał przełączkę mieszczącą nowy zespół wejściowy dla publiczności udającej się na wystawy i odczyty (na parterze), magazyny na półpiętrze, sale rekreacyjne i palarnie dla czytelników na I piętrze oraz nowy gmach, zawierający jedną kondygnację podziemną i 7 nadziemnych. Projekt krakowski przewidywał kubaturę pierwszego etapu rozbudowy na 13131 m³, drugiego na 31213 m³, projekt warszawski zaś pierwszy etap na 9 902 m³, a drugi na 27 224 m³. W ogólnej charakterystyce projekt krakowski wprowadzał już w pierwszym etapie znaczne zmiany (półpiętro komunikacyjne — droga czytelnika i książki — i rozszerzenie czytelni głównej przy zachowaniu światła dziennego zachodniego), podczas gdy projekt warszawski nie przewidywał zasadniczych zmian, ograniczając się w wielu wypadkach do adaptacji; natomiast w II etapie wprowadza na tym samym poziomie drugą dużą czytelnię na 200 miejsc lub dwie osobne, zależnie od potrzeby, z dobrym światłem północnym. W I etapie wprowadza czytelnię w formie aneksu do Czytelni Głównej. Aneks ten po drugim etapie rozbudowy — zgodnie ze swym właściwym przeznaczeniem — stanie się miejscem dla księgozbioru podręcznego Czytelni Głównej.

Największe różnice między projektami wystąpiły przy planach II piętra. Projekt krakowski, krępowany próżnią Czytelni Głównej, nie dawał właściwego rozwiązania dla zbiorów specjalnych, szczególnie dla zbiorów muzycznych. Projekt warszawski podał dobre rozwiązanie dla zbiorów specjalnych i dla czytelnictwa.

Rezultatem końcowym rozważań i dyskusji było przyjęcie projektu warszawskiego arch. Jerzego Wierzbickiego. Projekt ten charakteryzowała większa