4962385711

Stosowanie cementów odpornych na siarczany (HSR) stanowi dodatkowe zabezpieczenie strukturalne betonu przed środowiskiem agresywnym chemicznie. Według wymagań normy PN-EN 206-1 [5] cementy o wysokiej odporności na siarczany należy stosować w przypadku środowiska chemicznie średnio agresywnego (klasa ekspozycji XA2) i środowiska chemicznie silnie agresywnego (klasa ekspozycji XA3). Wartości graniczne dla klas ekspozycji dotyczących agresji chemicznej gruntów naturalnych i wody gruntowej są zawarte w normie PN-EN 206 (p.4.1).

Cement niskoalkaliczny NA należy używać w przypadku kiedy stosujemy kruszywa, których reaktywne składniki mogą wchodzić w reakcję z alkaliami wywołując zarysowania i spękania betonu. Może to prowadzić do całkow itego zniszczenia betonu. W betonie mogą wystąpić trz>' formy reakcji alkalia - kruszywa: alkalia - reaktywna krzemionka ze składu kruszywa, alkalia - węglany (dolomit ze skal węglanowych) oraz alkalia - krzemiany. Analizując zawartość tlenków alkalicznych w betonie, należy także uwzględnić ich ilość w stosowanych domieszkach chemicznych oraz w użytej wodzie zarobowej, itp.

3. Cement a dodatki do betonu

Istotnym problemem jest zagadnienie jaki rodzaj cementu można zastosować w betonie w przy padku stosowania dodatków do betonu.

Według zapisów normy PN-EN 206-1 p. 3.1.22 [5] przez dodatek do betonu należy rozumieć drobno uziamiony składnik dodawany do betonu w celu poprawy pewnych właściwości lub uzyskania specjalnych właściwości. Norma zajmuje się dwoma typami dodatków nieorganicznych:

•    dodatki prawie obojętne (typ I),

•    dodatki o właściwościach pucolanowych lub utajonych właściwościach hydraulicznych

(typ II).

Ogólną przydatność dodatków ty pu I ustala się dla:

•    kruszywa wypełniającego zgodnie z EN 12620:2000,

•    barwników zgodnie z EN 12878 (PN-EN 12878:2001).