5332217834

zgromadzenie członków klubu i ukonstytuowanie się zarządu w składzie: prezes Tadeusz Łopuszański, wiceprezes Antoni Januszewski, sekretarz Wincenty Jałta, skarbnik Walenty Górski oraz 9 członków zarządu.

W dniu 20 grudnia 1910 r. klub przystąpił do Europejskiej Unii Klubów Amatorskich, a 20 maja 1911 r. był współorganizatorem Polskiego Związku Towarzystw Sportowych Piłki Nożnej. Na czele Związku stanął wiceprezes Wisły dr Antoni Beaupre. Wydarzeniem roku była wizyta znakomitej zawodowej drużyny, aktualnego wicemistrza Szkocji - Aberdeen FC, która w dniach 20 i 21 maja 1911 r. rozegrała zwycięskie mecze z Wisłą.

Od początku istnienia Wiślacy starali się zdobyć teren, na którym mogliby wybudować stadion. Już w 1909 r. wydzierżawiono od gminy krakowskiej tereny, gdzie dziś przebiega Aleja Mickiewicza, na których zamierzano urządzić korty tenisowe i tor łyżwiarski. Skończyło się na j zamierzeniach i dopiero przyznanie Wiśle terenów na Oleandrach pozwoliło na wybudowanie boiska piłkarskiego wraz z trybuną, zapleczem gospodarczym i szatniami. Mecz otw arcia stadionu sportowego rozegrany został między Wisłą a Czarnymi Lwów 6 kwietnia 1914 r. Wybuch I wojny światowej spowodował zawieszenie działalności Wisły na okres pięciu lat, a stadion został przekazany przez Towarzystwo tworzą cym się Legionom Polskim. W 1915 r. pożar zniszczył wiślacki obiekt, trybuna, szatnie i zaplecze stadionu spłonęły, a teren został doszczętnie zdewastowany. W tym pionierskim okresie, w ciągu 8 lat Wisła rozegrała 123 mecze, \ wygrała 66, zremisowała 15, przegrała 43.

Po zakończeniu działań wojennych Wisła musiała zaczynać starania o nowe boisko. Stadion uroczyście otwarto 8 kwietnia 1922 r. na otrzymanym placu za Parkiem dr. Henryka Jor- | dana u zbiegu al. 3 Maja i ul. Miechowskiej (obecnie ul. Henryka Reymana). Po odbudowaniu swojego składu w latach 1921-1922 Wisła rozegrała 12 meczów międzynarodowych, zdobyte doświadczenie szybko zaowocowało na bo

Historia sportu

iskach krajowych i już w roku 1923 zdobyła mistrzostwo Krakowa, a w finale mistrzostw Polski - wicemistrzostwo kraju, przegrywając z Pogonią Lwów w dogrywce dodatkowego meczu.

Głównym źródłem osiągnięć klubu Wisła była stała troska o młodzież i konsekwentna polityka przygotowania silnych rezerw z własnych wy chowanków. Dzięki temu wielu młodych piłkarzy wiązało się z klubem jeszcze podczas nauki w gimnazjach. Wisła była przez to zgranym zespołem, co przynosiło efekty na boisku. Po raz pierwszy tytuł najlepszej drużyny piłkarskiej w kraju Wisła zdobyła w 1927 r., akurat w premierowym sezonie rywalizacji o mistrzostwo Polski w systemie ligowym. Powtórzyła ten sukces w 1928 r. Ponadto czterokrotnie zdobyła tytuł wicemistrza Polski (1923, 1930,1931. 1936) oraz pięciokrotnie zajęła trzecie miejsce (1925, 1929,1933,1934,1938).

Nie sposób wymienić wszystkich wybitnych zawodników piłkarskiej drużyny dwudziestolecia międzywojennego, ale warto przedstawić niektóre sylwetki.

Do jednych z najważniejszych postaci krakowskiego i polskiego sportu zaliczyć należy Henryka Reymana. Karierę sportową rozpoczął w 1913 r. jako junior. Reprezentował barwy krakowskiej Wisły w latach 1918-1934, rozegrał 408 spotkań, zdobył 422 bramki. Dwukrotnie został królem strzelców 1 ligi, 12 razy reprezentował barwy Polski, zdobywając w niej 7 bramek. Na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu był kapitanem naszej reprezentacji. Jako piłkarz miał nienaganną technikę, znakomitą dyspozycję strzelecką i dojrzałość taktyczną. Był również znakomitym narciarzem i tenisistą. Po II wojnie światowej był selekcjonerem narodowej drużyny piłkarskiej i wiceprezesem powojennego Gwardyjskiego Towarzystwa Sportowego Wisła.

Jego młodszy brat, Jan Reyman, piłkę nożną zaczął uprawiać w okresie nauki szkolnej w Wi-! śle, wiatach 1921-1924 był zawodnikiem Graco-vii, z nią zdobył pierwsze mistrzostwo Polski. W 1925 r. przeniósł się do Wisły i rok później wy-

Konspekt nr 4/2006 (27)