adiabatycznego cykl sprężania musi być rozdzielony na dwa cylindry z międzystopniowym schłodzeniem gazu do temperatury początkowej. Teoretyczną moc sprężania adiabatycznego oblicza się w tym wypadku jako sumę mocy adiabatycznych poszczególnych stopni
Ns = NS1 + Nsn = lSIVs + lsnVs (12)
Indeks m odnosi się do stanu gazu (pm, Tm) na wylocie z chłodnicy międzystopniowej, czyli
Vm
(13)
Sprężanie wielostopniowe daje wiele korzyści:
• umożliwia utrzymanie końcowej temperatury w dopuszczalnych granicach;
• dzięki zbliżeniu do sprężania izotermicznego zmniejsza zużycie mocy potrzebnej do sprężania w stosunku do procesu jednostopniowego; zakreskowane pole na Rys. 7 przedstawia wielkość zaoszczędzonej pracy;
• zwiększa wydajność sprężarki, powiększając współczynnik wydajności przez zmniejszenie wpływu przestrzeni szkodliwej;
• powoduje zmniejszenie siły działającej na tłok.
W technice są stosowane sprężarki tłokowe nawet 7-stopniowe, umożliwiające uzyskanie wielkich ciśnień do 200 MPa.
3. Sprężarka rzeczywista
3.1. Wykres indykatorowy
Rys. 8. Wykres indykatorowy 1-stopniowej sprężarki w układzie p-V
Na rys. 8 przedstawiono wykres indykatorowy 1-stopniowej sprężarki w układzie p-V, natomiast na rys. 9 ten sam wykres w układzie p-cp.
Pola zakreskowane przedstawiają zmianę oporów w zaworach Ap w okresie zasysania i wytłaczania gazu. Sprężanie i rozprężanie gazu w sprężarce rzeczywistej przebiega według politrop o średnich wykładnikach 1 < m < k. Wartość tych wykładników można określić z wykresu p - V jako stosunek pola odpowiadającego pracy technicznej, do pola pracy absolutnej (rys.8).
L,
L, = mL ; m = ^ (14)
W tym celu jednak na wykresie zarejestrowanym przez indykator (wykres zmiany ciśnienia w cylindrze wraz z linią atmosferyczną) należy dorysować układ współrzędnych (linię p = 0 i linię V = 0). Linię p = 0 rysuje się poniżej linii atmosferycznej w odległości ho przy czym
7