5833211537

#

^ KAAITAŁLUDZKI

H

Działanie na rzecz redukcji wielu funkcjonujących negatywnych stereotypów w stosunku do osób zwłaszcza z umiarkowaną i znaczną niepełnosprawnością intelektualną, wiąże się niewątpliwie z poprawą ich egzystencji; powinno zawierać się zarówno we współczesnych strategiach diagnostycznych i edukacyjno-terapeutycznych czy rehabilitacyjnych, jak też w rozwiązaniach organizacyjnych, zwłaszcza na szczeblu rozwiązań samorządowych.

WCZESNE WSPOMAGANIE DZIECKA

Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ. PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA

Idea włączenia działań o charakterze pedagogicznym we wczesnym okresie życia dziecka z niepełnosprawnością, w tym z niepełnosprawnością intelektualną w szczególności, pojawiła się w obszarze zainteresowań pedagogiki specjalnej stosunkowo niedawno. Podobnie bowiem jak w przypadku edukacji integracyjnej, opracowania merytoryczne i formalnoprawne poprzedzone zostały przez inicjatywy praktyków sygnalizujące wagę problemu i społeczne zapotrzebowanie w tym zakresie. W efekcie podjętych działań pojawiły się w 2005 r. pierwsze rozstrzygnięcia prawne regulujące obszar udzielania wczesnego wsparcia dzieciom zagrożonym niepełnosprawnością (rozp. MEN z dnia 4 kwietnia 2005, w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci (Dz. U. Nr 68 z póź. zm.).

Wyżej wymieniony akt prawny (...) określa warunki organizowania wczesnego wspo-magania rozwoju dzieci, mającego na celu pobudzanie psychoruchowego i społecznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia niepełnosprawności do podjęcia nauki w szkole (...) (par. 2 cyt. rozp.), zgodnie z jego założeniami, za organizację tego obszaru zadań odpowiedzialny jest zespól specjalistów powołany do życia w placówce (przedszkolu, szkole, ośrodku, poradni psychologiczno-pedagogicznej i in.). Do zadań zespołu (jak wynika z cyt. rozporządzenia), należy:

•    ustalenie kierunków i harmonogramu działań w zakresie wczesnego wspomagania dziecka, w oparciu o opinię o potrzebie wczesnego wspomagania wydaną przez poradnię,

•    nawiązanie współpracy z zakładem opieki zdrowotnej lub ośrodkiem pomocy społecznej w celu zapewnienia dziecku wymaganych form pomocy,

•    opracowanie i realizacja indywidualnego programu wczesnego wspomagania, przy współpracy z rodzicami,

•    ocena skuteczności podejmowanych działań.

Realizacja założeń indywidualnego programu wczesnego wspomagania wymaga uwzględnienia swoistych potrzeb rozwojowych każdego dziecka w kontekście jego rodziny i najbliższego otoczenia. Pedagogika specjalna wypracowała w tym obszarze wiele metod wczesnej pracy rewalidacyjnej i terapeutycznej oraz zasady ich doboru, które wyznaczać będzie za każdym razem zarówno specyfika występujących u dziecka zaburzeń, jak i posiadany potencjał. Do najczęściej stosowanych metod zaliczyć możemy w szczególności:

•    w zakresie stymulowania rozwoju ruchowego:

-    programy aktywności M.Ch. Knill

-    metodę ruchu rozwijającego W. Sherborne