5996832553

37

Krajobraz reglowych buczyn zróżnicować można na dwie wyraźne odmiany regionalne: sudecką i karpacką, a tą drugą na dwie postaci: zachodnio-karpacką i wschodniokarpacką. W Sudetach we wszystkich podstawowych jednostkach regionalnych stwierdza się przewagę ubogich buczyn nad żyznymi, niekiedy, jak na przykład w Karkonoszach i Górach Izerskich, jest to bardzo wyraźne. W Karpatach natomiast zwykle dominują buczyny żyzne.

Zupełnie wyjątkową postać tego krajobrazu spotyka się w Pieninach, gdzie obok buczyn z Eu-Fagenion występują też buczyny z Cephalanthero-Fagenion, a także inne specyficzne zbiorowiska związane z wapiennym podłożem, jak jaworzyny zespołu Phyllitido- Aceretum, nawapienne sośniny zbliżone do klasy Erico-Pinetea i inne.

4.2.3.19.    Krajobraz borów mieszanych i jedlin jest specyficznym typem krajobrazu roślinnego dla niektórych obszarów w regionie świętokrzyskim. Głównymi typami zbiorowisk potencjalnych są bory mieszane zespołu Quer-co-Pinetum i wyżynne jedliny zespołu Abietetum polonicum. Obok nich, ale na mniejszych powierzchniach, występują też: lasy bukowe, grądy, łęgi jesiono-wo-olszowe, olsy i rzadziej bory sosnowe.

Krajobraz borów mieszanych i jedlin w szczególnie typowej postaci występuje na Wzgórzach Koneckich i Płaskowyżu Suchedniowskim. W regionach tych wzgórza zbudowane są z piaskowców triasowych, natomiast w niższych częściach rozścielone są piaski. Struktura przestrzenna roślinności potencjalnej jest złożona. Na najwyższych wyniesieniach znajdują się siedliska buczyn, głównie ubogich; zbocza wzgórz zajmują siedliska jedlin; podnóża są siedliskiem borów mieszanych. Siedliska grądów ciągną się dość wąskim pasem przy dolinach cieków wodnych, w których to w zależności od stopnia zabagnienia znajdują się siedliska łęgów jesionowo-olszowych lub olsów.

4.2.3.20.    Krajobrazy wysokogórskie, ujęte jako jedna jednostka na mapie, traktować należy jako mniej lub bardziej złożony zespół krajobrazów rozdzielonych piętrowo. Krajobraz piętra regla górnego, występujący we wszystkich zaliczonych tu jednostkach podstawowych, odznacza się absolutną dominacją górnoreglowych świerczyn, to jest Plagiothecio-Piceetum hercynicum w Sudetach, a Plagiothecio-Piceetum tatricum lub Polysticho-Piceetum w Karpatach. Krajobraz ten różnicuje się w zależności od podłoża geologicznego na dwa warianty: na skałach krzemianowych (wszystkie sudeckie i większość karpackich) z parą wikaryzujących zespołów regionalnych Plagiothecio-Piceetum hercynicum i tatricum oraz na skałach węglanowych (wyłącznie w części Tatr) z zespołem Polysticho-Piceetum.

Drugim typem wchodzącym w zestaw krajobrazów wysokogórskich jest krajobraz subalpejski powyżej górnej granicy lasu. Jest on bardzo złożony. Głównymi zbiorowiskami są tu zarośla kosodrzewiny (Pinetum mughi) oraz różne traworośla (Calamagrostietalia, Nardetalia), ze współudziałem wielu różnych zbiorowisk ziołorośli, muraw naskalnych, zbiorowisk wyleżysk, torfowisk i innych, razem tworzących złożone układy mozaikowe o wielostronnych uwarunkowaniach siedliskowych.

Trzecim typem w omawianym zespole jest krajobraz piętra alpejskiego z roślinnością typu muraw wysokogórskich („hale”).