604000775

7.    Poprawność generowania NMT kontroluje się poprzez analizę odchyleń wybranych punktów kontrolnych od powierzchni modelowania. Wszystkie punkty obarczone błędami przekraczającymi wartość błędu średniego m_z„ o którym mowa w ust. 5, należy usunąć w trakcie kontroli NMT.

8.    W obszarach osiedlowych wymagany jest pomiar punktów wysokościowych przez operatora. Gęstość automatycznie generowanego NMT winna stanowić siatkę o boku oczka 20 m. Uzupełniający pomiar linii szkieletowych ukształtowania terenu należy wykonać w tych przypadkach, gdy ich brak spowodowałby obniżenie dokładności generowanych ortofotografii.

9.    Ortoobrazy należy generować z każdego zdjęcia z wielkością piksela K razy większą od piksela skanowania, o którym mowa w ust.3, przy czym współczynnik

K = MJMn

gdzie: M_z- mianownik skali zdjęć,

Mo - mianownik skali ortofotomapy.

10.    W przypadku gdy wykonanie arkusza ortofotomapy wymaga użycia więcej niż jednego zdjęcia, wykonywane jest łączenie ortoobrazów, zwane mozaikowaniem oraz wycinanie do przyjętego podziału arkuszowego mapy w określonym odwzorowaniu i skali mapy ewidencyjnej. Do mozaikowania należy wykorzystywać środkowe części zdjęć.

11.    Opracowane arkusze ortofotomapy w formacie TIFF, stanowiące podstawę opracowania ewidencyjnej mapy numerycznej, należy zapisać na odpowiednim nośniku komputerowym, z podaniem w nagłówku adresowym pliku godła arkusza mapy 1:10 000 w PU WG 2000.

§ 35. 1. Wykonania ewidencyjnej mapy numerycznej na podstawie pomiarów, o których mowa w § 31 pkt 1 -msłftikejt. obejmuje następujące etapy:

1)    prace przygotowawcze,

2)    opracowanie aerotriangulacji,

3)    pomiary fotogrametryczne,

4> rejestrację w bazie danych przebiegu granic: jednostki ewidencyjnej, obrębów ewidencyjnych Ldziałek ewidencyjnych,

5)    pozyskanie danych dotyczących konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych,

6)    pozyskanie danych do sporządzenia numerycznych opisów konturów budynków,

7)    kontrolę i redakcję wyników opracowania.

2. Prace przygotowawcze obejmują:

1)    określenie granicy opracowania numerycznej mapy ewidencyjnej, granic poszczególnych fragmentów stereogramów, na których wykonywane są pomiary oraz kolejności ich wykonania; granice te przedstawia się na podkładzie graficznym (istniejąca mapa ewidencyjna) oraz na pierwotnych materiałach fotogrametrycznych (odbitki stykowe zdjęć),

2)    ustalenie granic fragmentów opracowania mapy ewidencyjnej na oddzielnych stereogramach; należy wykorzystać granice działek lub użytków,

3)    wyznaczenie na zdjęciach punktów kontrolnych, wykorzystanych również w procesie kalibracji map katastralnych, na których przeprowadzone zostaną terenowe pomiary kontroli dokładności opracowania; punkty kontrolne mogą być wyznaczone w procesie aerotriangulacji (3-5 punktów na stereogram).