628033531

198

INFORMACJE Z KRAJU I ZE ŚWIATA

RFN. _nRosnący nakład może zabić pismo” — oświadczył kierownik wydawniczy magazynu Stern H.-J. Plathner. Najgłośniejszym przykładem była likwidacja w 1972 r. amerykańskiego magazynu Life (najwyższy nakład: 8,5 min egz.). Paradoks polega na tym, że równolegle do rosnącego nakładu wzrastają ceny za ogłoszenia, tak że inserenci wolą się reklamować w innych mediach.

Stern sprzedawał w III kwartale 1975 Ok. miliona 700 tys. egz., mimo że był droższy od konkurencji. Podwyższenie w połowie listopada ceny o 25°/o na 2,50 mk nie obniżyło sprzedaży kioskowej. Magazyn przyciągał nabywców m. in. kolorowymi zdjęciami nagich dziewcząt na okładkach. Gdy pod koniec ub. roku zupełnie je wyeliminował — powiązano to z tendencją wydawnictwa (w koncernie Gru-ner -f- Jahr ukazują się także Brigitte, Schóner Wohnen. Essen u. Trinken, Capital, Eltern) do zahamowania wzrostu nakładu. Plathner mówi o tworzeniu „nowego, specyficznego oblicza” swego magazynu.

Zestawienie obrazuje udział reklamy w objętości czołowych magazynów ilustrowanych (liczba stron w tys. w roku 1975 bez ostatniego numeru)

Czasopismo	Ogółem stron	W tym reklamy	Zmiana w % wobec 1974
Stern	10,0	4,3	+ 0,6
Bunte II.	5,3	2,0	—17,7
Neue Revue	5,3	1,5	-24,1
Quick.	4,8	1.8	—16,2
Hórzu	5,8	2,0	—11.1
Spiegel	8,2	4,1	+ 7.3

Obawy Sterna potwierdza przykład Hórzu (3,7 min egz.): w 1974 reklamy spadły prawie o 20°/«, w roku ubiegłym znowu o ponad 10*/«. Ale czterokolorowe ogłoszenie całostronicowe w Hórzu kosztuje blisko 100 tys. mk, w Sternie dotąd „tylko” 60 tys. (Zeit 1975 nr 53 s. 20) pd

W. BRYTANIA. The Scotish Daily News, pismo wydawane przez kooperatywę byłych pracowników Grupy Beaverbrook, przechodzi już czwartą metamorfozę od momentu powstania w maju 1975. Wydawane początkowo jako dziennik poranny dużego formatu, pismo zmieniło następnie format na tabloid. Z chwilą gdy kooperatywę zamierzano zlikwidować ze względów finansowych w październiku 19/5, pracownicy okupując siedzibę redakcji zdołali przez dwa miesiące produkować 4-stronicową, codzienną edycję pisma. W styczniu 1976 pismo zaczęło ukazywać się co tydzień, ale nadal jego los jest niepewny. Budynki i maszyny stanowiące własność kooperatywy zostaną wkrótce zlicytowane, a do tej pory nie pojawił sie nabywca całości urządzeń. (Guardian z 9 1 1976 s. 5). ar

WŁOCHY. Straty wydawców 85 dzienników' włoskich za r. 1975 szacuje się na 150 min dolarów. Przyczyny tego stanu rzeczy są podobne, jak w pozostałych krajach zachodnio-europejskich, tzn. główną spośród nich jest wzrost cen papieru i ogólny kryzys ekonomiczny. Są też specyficzne przyczyny, a mianowicie nadmiar pracowników w drukarniach i w redak-t- r. h, wysokie zarobki dziennikarzy i drukarzy (dwa razy wyższe niż np. W. Bry-t«:vii). Nie bez znaczenia są także wysokie koszty dystrybucji. Sieć punktów sprzedaży jest niewystarczająca, jest ich we Włoszech ok. 20 000, w porównaniu ze 100 000 w W. Brytanii. Nie dziwi więc, że przeciętna dzienna sprzedaż gazet wynosi niewiele ponad 5 min egz., czyli nieco mniej niż jeden egzemplarz na 10 mieszkańców. (Guardian z 23 X 1975 s. 19) ar

WŁOCHY. Z początkiem roku 1975 dziennikarze, drukarze i zecerzy włoskiej gazety 11 Globo przeżyli nieprzyjemną niespodziankę. Koncern naftowy Angelo Mo-ratti poinformował ich krótko, iż sprzedał gazetę innemu przedsiębiorstwu, które z kolei zarządziło zmianę profilu pisma z politycznego na gospodarczy. W odpowiedzi na te decyzje redaktor naczelny podał się do dymisji, a zespół wydawniczy rozpoczął długotrwały strajl^.

Przykład II Globo wskazuje na znamienny dla Wioch proces koncentracji prasy, który polega nie na grupowaniu gazet w większych przedsiębiorstwach prasowych — jak w innych krajach Zachodu — ale na wykupowaniu gazet obciążonych dużym deficytem przez koncerny przemysłowe. Tak więc: Fiat kontroluje gazetę Stampa oraz pismo sportowe, koncern ENI — gazetę Giorno i agencję „Italia”, zespół przedsiębiorstw Conflndu-stria — ll Sole i 17 małych gazetek prowincjonalnych, Attilio Monti — przedsiębiorstwo wydobywające ropę naftową i zajmujące się produkcją cukru — ma kontrolę nad czterema dziennikami w Livor-no, Bolonii i Florencji, przedsiębiorstwo chemiczne SIR — nad trzema gazetami Sardynii* a kolos chemiczny Montedison — nad wielkim dziennikiem rzymskim ll Me-ssaggero.

Przedstawiciel jednego z tych koncernów zapytany o cel wykupowania gazet oświadczył, że w niepewnej sytuacji Włoch, gdzie olbrzymi wpływ polityczny mają partie lewicowe i związki zawodowe, każdy wielki koncern chętnie dysponuje własną gazetą umożliwiającą mu obronę przed atakami, przeprowadzanie własnych planów propagandowych i popieranie zaprzyjaźnionych polityków. „W tych warunkach — napisał publicysta Eugenio Scal-fari — mówienie o pluralizmie gazet i dziennikarzy jest kiepskim żartem...” (Der Journalist 1975 nr 4 s. 28) bg

REKLAMA

KANADA. Wydawcy miesięcznika Mac-lean’s (nakład 900 000 egz. w wersji angielskiej i francuskiej łącznie) zmienili częstotliwość wydawania angielskiej wersji pisma. Powstał dwutygodnik pod tym samym tytułem, o nakładzie 750 000 egz. Zmiana wiąże się z proponowaną nową ustawą podatkową, niemal podwajającą koszty reklamy w pismach, które nie są własnością kanadyjską i które co najmniej 80% swej redakcyjnej powierzchni nie poświęcają na informacje kanadyjskie. Ustawa wymierzona jest przeciw kanadyjskim edycjom dwóch amerykańskich cza-pism: Riders Digest i Time (nakład kanadyjskiej edycji wynosi 525 000 egz.) i ma na celu ochronę kultury kanadyjskiej przed zamerykanizowaniem, pośrednio zaś stwarza szansę powiększenia wpływów z reklam dla czasopism kanadyjskich. (Time z 15 XII 1975 s. 49) ar

RFN. BDZV (Związek Wydawców Gazet) podał, że wpływy netto z reklamy i kolportażu w 1974 r. wyniosły 4,4 mld mk.