604495025

Open Access Library Yolume 5 2011

obrabianego przedmiotu wydziela się ciepło, a obrabiany przedmiot nagrzewa do temperatury wystarczającej do azotowania. Atomy żelaza wybite z powierzchni tworzą azotki FeN, ulegające następnie kondensacji na powierzchni metalu i rozkładowi z wykorzystaniem azotu atomowego dyfundującego w głąb metalu. Zjawiska te można regulować przez zmianę napięcia, ciśnienia oraz składu chemicznego gazu. Umożliwia to regulowanie struktury warstwy powierzchniowej i uzyskanie na powierzchni albo ciągłej strefy azotków e + y', lub samej strefy dyfuzyjnej. Warstwy powierzchniowe wytworzone w tym procesie odznaczają się wysoką odpornością na ścieranie i wytrzymałością zmęczeniową oraz znacznie większą ciągliwością w porównaniu z warstwami uzyskiwanymi podczas azotowania innymi metodami. Azotowanie plazmowe zachodzi już w temperaturze 450°C [310], a zwykle waha się od 450-600°C w czasie od 10 minut do 48 godzin [311-314], Tę technologię stosuje się do przedmiotów o złożonych kształtach. Azotowaniu plazmowemu poddawane są nie tylko stale marten-zytyczne [315-317], austenityczne [318-321], stale typu duplex [322,323], ale również stopy tytanu [324-329], stopy Ni-Ti z efektem pamięci kształtu [330-332], stopy tantalu, niobu [333] oraz stopy magnezu [334], Do najważniejszych zalet azotowania plazmowego w porównaniu z azotowaniem gazowym zaliczyć można mniejsze zużycie energii, możliwość automatyzowania procesu, zmniejszone zagrożenie dla środowiska, możliwość maskowania obszarów

Rysunek 34. Schemat mechanizmu azotowania plazmowego (według B. Edenhofera)

66 L.A. Dobrzański. A.D. Dobrzańska-Danikiewicz