672580812

1 28 Strofika — Styl

wiąca całość syntaktyczną (bez przerzutni). Np.:

Kto wolny żył i dla wielu,

Temu dziś wolność służy,

I synów mieć będzie, i wnuków,

Na czas pogody i burzy.

(M. Jastrun: Ludzie wolni). Por. Strofa otwarta.

Strofika. Nauka o kompozycyjnym podziale utworów wierszowanych. Bada postarzające się w utworze układy wersów (strofy) oraz układy strof stanowiące utrwalone tradycją formjj kompozycyjne utworów (np. sonet).

Zob. też: Antystrofa. Ballada. Bejt. Dystych. Dwuznaczność stroficz-na. Elementy zwrotkotwórcze. Epoda. Estribillo. Gazela. Kancona. Kantylena. Kompozycja stroficzna. Łańcuchowe sprzęganie wersów. Monostych. Nawrót. Oktawa. Okto-stych. Pantun. Pierścień. Quin-tilla. Refren. Regularność stroficzna. Redondillas. Ritornel. Rondel. Rondo. Sekstyna. Septyma. Sonet. Stanca. Stornel. Strofa. Tercy-na. Tetrastych. Triolet. Układ rymów. Układ stroficzny. Villanella. Virelai. Wiersz ciągły, hejnałowy.

Struktura. Budowa dzieła literackiego, połączenie w jedną całość elementów formalno-treściowych.

Zob. też: Elementy kompozycyjne. Forma podawcza. Kompozycja.

Struktura językowa. Forma podawcza o swoistym kształcie językowym, służąca przekazywaniu treści w utworze.

Zob. też: Dialog. Monolog. Mowa niezależna. Mowa pozornie zależna. Mowa zależna. Narracja. Replika.

Struktura metryczna złożona

(Okres metryczny). Całość konstrukcyjna złożona z kilku członów o określonej budowie metrycznej, np. tworząca strofę lub układ stroficzny,

Struktura rodzajowa. Struktura związana z rodzajem lub gatunkiem literackim; dopuszcza różne możliwości odmian w realizacji konkretnego dzieła (dramatyczna, epicka, liryczna).

Strumień fonetyczny. Szereg następujących po sobie dźwięków w wypowiedzeniu.

Stychometria. Liczenie, zwykle również numerowanie wierszy (wersów) w tekście.

Stychomytia. Dialog w dramacie greckim, złożony z replik jedno-wersowych.

Styl. Indywidualny lub typowy (dla grupy ludzi, okresu, rodzaju literackiego) sposób ekspresji językowej. Stała tendencja w wyborze środków wypowiedzenia; układ cech charakterystycznych dla konstrukcji językowych. Można mówić o stylu w odniesieniu: albo do jednostki twórczej (autora) czy jednego utworu, albo w stosunku do grupy twórców (w jednym okresie, kierunku), albo do rodzaju literackiego (epiki, dramatu, liryki), gatunku itp.

Zob. leż\ Amfibolia. Archaizacja. Eufonia. Frazeologia. Idiomatyzmy językowe. Język: artystyczny, literacki, naukowy, poetycki, potoczny. Kalka. Kategorie gramatyczne. Megalomania stylowa. Pastisz. Składnia poetycka. Słownictwo poetyckie. Stylistyka. Stylizacja. Stylometria. Tautologia. Topy. Trawestacja gwarowa Tyrada. Werbalizm.