683539940

Nadszedł dzień świętego Bartłomieja. Ważny dzień dla bocianów. O tym dniu od dawna ojciec nam wieczorami klekotał.

Na dalekiej zielonej łące zebrał się wielki sejm bociani. Pełno tam było klekotu, podskoków, wspólnych oblotów. Moi rówieśnicy, młode bociany, popisywały się sztuką latania. Ale mnie to nie wychodziło... Brakowało mi sił...

Wszyscy moi bracia odlecieli drugiego dnia o świcie, a ja zostałem sam. Cóż było robić!...

Pierwszym tekstem (kontekstem) towarzyszącym wybranemu rozdziałkowi książki mogą być dwa lub trzy obrazki przedstawiające wiejskie podwórko (na jednym powinny pojawić się zwierzątka -kury, gęsi i psy - zgodnie z informacją umieszczoną w tekście literackim, na drugim obrazku, ewentualnie trzecim, mogą widnieć jeszcze mieszkańcy innej zagrody: indyki, kozy i krowy). Dziecko przyglądając się obrazkom, powinno wybrać właściwą ilustrację do tekstu, a na niej domalować lub przykleić pośrodku dużego bociana. Ten gest plastyczny pokazuje małym czytelnikom, że choć bocian przybył z zewnątrz, „spadł z nieba”, zadomowił się na podwórku, stał się jednym z jego lokatorów. Taka manipulacja, zabawa z tekstem jest przyjemna i pożyteczna, uczy skupienia na utworze literackim, a także postawy otwarcia wobec „obcych”.

Drugim tekstem (kontekstem) przygód Kajtka jest tło dźwiękowe, stworzą go naśladowane przez dzieci głosy zwierząt - kur, gęsi i psów (także innych mieszkańców wiejskich podwórek, oddalonych od opisywanej zagrody). W kakofonii dźwięków najwyraźniej wybijać się musi głos bociana. Ten ton powinien uświadomić dzieciom, kto tu gra „pierwsze skrzypce”; odtąd z łatwością usłyszą one bociani klekot w narracji, bo przecież z perspektywy bociana przedstawiane są podwórkowe zdarzenia: „Nazywam się Kajtuś, kle, kle, kle. Mam długie, czerwone nogi, kle, kle, kle...”

Trzeci kontekst związany z omawianą lekturą jest propozycją gestu. Dzieci, które chętnie identyfikują się z bohaterami utworów literackich, na pewno zechcą naśladować bociana - stanąć na jednej nodze i utrzymać przez chwilę równowagę z rozpostartymi rączkami, skrzydłami. Ta pozycja - „medytacyjna” - da im poczucie równowagi i wewnętrznej harmonii (podczas trwania w bocianiej pozycji można by na przykład zadeklamować wierszyk Ewy Szel-burg-Zarembiny Żabia bajka).

Proponowane tu aktywne zachowania dzieci przy lekturze Kajtkowych przygód można skierować na refleksję nad losem bohatera, czyli dobrych rad dla bociana (jak powinien się zachować,

20