6837093293

Kształtowanie cech mechanicznych muru z betonu komórkowego z uwagi zarysowanie

2. Cel i zakres rozprawy

(1)    Celem niniejszej rozprawy jest wyjaśnienie zagadnień związanych z zarysowaniem muru z autoklawizowanego betonu komórkowego (ABK) w świetle cech mechanicznych tego ustroju. Zarysowanie rozumiane jest w niniejszych rozważaniach jako stan pojawienia się rysy w murze.

(2)    Bezpośrednią przyczyną zainicjowania badań przedstawionych w niniejszej rozprawie były coraz częstsze sygnały (zarówno ze strony producentów, jak i inwestorów) o niekorzystnych zjawiskach, w postaci pęknięć i rys, w ścianach obiektów realizowanych z elementów murowych z ABK. Jak wykazały kontakty z różnymi zagranicznymi ośrodkami badawczymi, zajmującymi się tematyką betonu komórkowego, podobne problemy występują również i w innych krajach. Sygnały te były motywacją do podjęcia obserwacji budynków, w których sprawdzano umiejscowienie powstałych rys i pęknięć oraz starano się znaleźć przyczynę ich powstawania. W wyniku przeprowadzonych obserwacji stwierdzono, że szereg rys i pęknięć w ścianach wynika z wad konstrukcyjno-projektowych lub wykonawczych, np.: brak zabezpieczenia styków materiałów o różnej charakterystyce (drewno - beton komórkowy), zarysowanie w linii pionowej ławy fundamentowej, brak zabezpieczenia w miejscu koncentracji naprężeń, czy wpływ nieprawidłowo rozwiązanej konstrukcji więźby dachowej.

(3)    Wśród obserwowanych obiektów należy wyróżnić te, w których nie stwierdzono ani żadnych nieprawidłowości konstrukcyjnych ani wykonawczych, a w których rysy i pęknięcia powstawały. Zarysowania te można podzielić na dwie grupy tj.: pierwsza to zarysowania w postaci pajęczyny nitkowych rys na powierzchni bloczków a druga to zarysowania przechodzące przez kilka warstw elementów murowych na wysokości ściany. Oba rodzaje zarysowań powstają w pierwszym miesiącu po wbudowaniu elementu murowego, szczególnie przy wysokich temperaturach i wysokiej wilgotności betonu. Rysy takie widoczne były szczególnie na ścianach zewnętrznych, głównie elewacji południowej. Według oświadczeń właścicieli budynków, wznoszenie ścian rozpoczynano w okresie wysokich temperatur a elementy z betonu komórkowego niskich gęstości, dostarczane były ofoliowane na paletach krótko przed wmurowaniem. Analizując morfologię obu rodzajów zarysowań stwierdzono, że w pierwszym przypadku rysy przypowierzchniowe o włoskowatej szerokości ograniczają się do obszaru pojedynczych elementów murowych i sięgają do kilku centymetrów w głąb, stabilizując się po okresie około 1 roku. Drugi rodzaj zarysowań to rysy przechodzące na głębokości ca-

11