7349812386

Z ŻAŁOBNEJ KARTY 527

Docent dr hab. HALINA CHAMERSKA

(1922-2008)

Halina Chamerska była wybitną kontynuatorką i przedstawicielką najlepszych tradycji polskiego bibliotekarstwa. Głęboko ideowa uczona i bibliotekarka łączyła wszechstronną wiedzę humanistyczną z najwyższymi kwalifikacjami zawodowymi.

Urodziła się 22 marca 1922 r. w Płocku w rodzinie inteligenckiej. Wykształcenie średnie rozpoczęła w Suwałkach, a zakończyła w Lublinie, uzyskawszy maturę w 1939 r. W Lublinie też spędziła okres okupacji. W 1. 1941-1944 uczestniczyła w tajnym nauczaniu: w klasach gimnazjalnych wykładała przedmioty humanistyczne. Pod pseudonimem „Bronka” działała w szeregach Armii Krajowej w 1. 1942-1944. Przeszła wówczas m.in. przeszkolenie sanitarne i łącznościowe.

W tym czasie związała się z zawodem bibliotekarskim, który wykonywała nieprzerwanie aż do emerytury w 1987 r.

Pracując w Bibliotece im. H. Łopacińskiego w Lublinie w 1. 1942-1944 (wówczas noszącej oficjalną nazwę Staatsbibliothek Lublin) ukończyła pierwszy w swym życiu kurs bibliotekarski. Odtąd uczestniczyła w licznych szkoleniach zawodowych, początkowo jako słuchaczka, później jako utalentowana wykładowczyni.

Po wojnie Halina Chamerska podjęła studia historyczne w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1944-1946), równocześnie (od 1945 r.) pracowała w tamtejszej Bibliotece Uniwersyteckiej. Często wspominała z sentymentem, że będąc ewangeliczką, bardzo dobrze czuła się na katolickiej uczelni.

W 1946 r. przeniosła się do stolicy, gdzie ukończyła studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1948 r. Bezpośrednio po tym zapisała się na socjologię i uzyskała absolutorium na tym kierunku (1952 r.). Zainteresowania socjologiczne stale splatały się w Jej twórczości z historycznymi i bibliotekarskimi.

W 1960 r. Halina Chamerska obroniła w Instytucie Historii PAN pracę doktorską nt. ludności bezrolnej w Królestwie Polskim w latach 1831-1864, napisaną pod kierunkiem prof. Stefana Kieniewicza. Nawiązała wówczas współpracę naukow^rą z zespołem Struktur Społecznych w IH PAN, którą kontynuowała twórczo przez wiele lat. W 1974 r. uzyskała na UW stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy Drobna szlachta w Królestwie Polskim 1832-1864 (Warszawa 1974).

Kształcąc się, nieustannie pracowała etatowo w bibliotekach warszawskich. W Bibliotece Narodowej była zatrudniona w 1. 1947-1962, najdłużej (od 1951 r.) w Zakładzie Informacji Naukowej. W Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego kierowała Oddziałem Prac Naukowych i Dydaktycznych (1963-1867). Przez kolejne trzy lata opiekowała się biblioteką Międzyuczelnianego Zakładu Badań nad Szkolnictwem Wyższym w Warszawie. W 1965 r. objęła stanowisko kusto-