Koronki słupkowe stosuje się zazwyczaj do skał średnio twardych, natomiast narzędzia z ostrzami uformowanymi w postaci płytek mają zastosowanie zarówno w skałach miękkich jak i twardych.
W miękkich utworach ostrza powinny być nachylone pod kątem dodatnim w stosunku do kierunku ruchu koronki. W skałach o średniej twardości stosuje się koronki z ostrzami osadzonymi pionowo, natomiast w twardych ostrza nachylone pod kątem ujemnym (rys. 2.5).
Rys. 2.5. Schemat rozmieszczenia ostrzy w koronkach skrawających. [22]
Dodatnie nachylenie ostrzy umożliwia dobre skrawanie skały i dużą prędkość wiercenia. Ujemne nachylenie w skałach twardych zapobiega wyłamywaniu się ich. Dodatkowo w niektórych rozwiązaniach, oprócz ostrzy podstawowych (urabiających dno otworu) wtapia się dodatkowe, służące głównie do kalibrowania ściany otworu.
Obecnie w praktyce wiertniczej, przy wierceniu otworów w ramach poszukiwania i rozpoznawania złóż surowców mineralnych, stosuje się zazwyczaj koronki skrawające typu PDC. Charakterystycznym elementem konstrukcyjnym tego typu narzędzi są ostrza składające się z warstwy sprasowanego syntetycznego proszku diamentowego PDC (Policrystalline Diamond Compact) związanej z płytką sprasowanego węglika wolframu. Całość połączona jest z matrycą podtrzymującą podporą wykonaną ze stali lub twardego spieku.
Ostrza typu PDC (rys. 2.6) łączą zalety dwóch materiałów, twardość i odporność na ścieranie diamentów oraz zwiększoną wytrzymałością na udary, charakterystyczną dla węglika wolframu. Wielkość ostrzy oraz sposób łączenia warstwy PDC z węglikiem wolframu dobiera się do danej formacji i warunków otworowych.
14