nym z wyżej używanych materiałów do podbudów: kruszywem, chudym betonem lub gruntem stabilizowanym cementem.
Podłoże nawierzchni drogowych tworzą grunty, które leżą w strefie bezpośrednio pod konstrukcją nawierzchni (a dokładniej pod podbudową lub w przypadku jej braku zaraz pod płytą betonową) i sięgają do głębokości przemarzania nie mniej jednak niż 1 m od powierzchni robót ziemnych. Podłoże nawierzchni mogą tworzyć grunty naturalne, antropogeniczne lub naturalne i antropogeniczne ulepszone za pomocą spoiw.
Do podłoża nawierzchni zaliczamy warstwy mrozoochronne, odsączające, odcinające oraz wzmacniające podłoże.
Podłoże powinno mieć wtórny moduł nie mniejszy niż 100 MPa. Sposób doprowadzania podłoża do wyż. wym. wartości modułu podano w rozdziale 3.
W celu ułatwienia inwestorom, projektantom i wykonawcom projektowania grubości konstrukcji nawierzchni oraz planowania robót drogowych przedstawiono poniżej procedurę katalogową doboru typowych konstrukcji nawierzchni sztywnych („Katalog typowych konstrukcji nawierzchni sztywnych, GDDP, Warszawa 2001). Taka metoda projektowania pozwala uniknąć przyjmowania nieekonomicznych i przypadkowych grubości warstw, umożliwia także zmechanizowanie robót i wykorzystanie materiałów miejscowych do budowy nawierzchni.
^ Obciążenie ruchem
f
Warunki wodne
Rys. 3.1. Czynniki uwzględniane w
Warunki gruntowe "
Mrozoodporność
wymiarowaniu nawierzchni
11