8812711350

prawidłowo leczyć choroby skóry. Z kolei inny angielski dermatolog, Seguin Henry Jackson (1750-1816), sporządził obszerną klasyfikację chorób skóry, opartą na postępach patologii i dermatopatologii. Prowadził on praktyczne obserwacje skóry oraz opisywał różne odmiany egzem, odmiany tocznia, grzybice itp.⁶⁵.

Dermatologia jako odrębna dziedzina medycyny wyodrębniła się dopiero w pierwszej połowie XIX w. Znamiennym dla niej był pogląd Erasmusa Wilsona (1809-1884), Eugena Karl Duhringa i John James Pringle’a (1855-1922), którzy uważali, że choroby skórne spowodowane są zaburzeniami ogólnoustrojowymi, np. żołądka, nerek i wątroby. Dermatologia rozwijała się dynamicznie, czego dowodem było wydanie przez Alberta Neissera (1855-1916) i Edwarda Jacobi (1883-1959) dzieła „An Atlas of New and Rare Skin Diseases”, w którym opublikowano wyniki badań przeprowadzonych w USA i w Europie, a dotyczących schorzeń skórnych⁶⁶.

Za przyczynę występowania chorób skórnych w połowie XIX w. uważano zaburzenia równowagi płynów wewnątrzustrojowych, zwłaszcza krwi, i leczono je jako choroby wewnętrzne zgodnie z teorią Hipokratesa. Przełomowe znaczenie dla dalszego rozwoju dermatologii miała opublikowana w 1845 r. praca Ferdynarda Hebry (1816-1880) pt.: „Versuch einer auf pathologischen Anatomie gegrundeten Einteilung der Hautkrankheiten“. W pracy tej wiedeński lekarz sklasyfikował choroby skóry, wyodrębniając zmiany wysiękowe ostre i przewlekłe, plamice krwotoczne i zmiany przerostowe oraz zanikowe, nowotwory łagodne skóry, nowotwory złośliwe, owrzodzenia, schorzenia pasożytnicze i nerwice skóry. Tak wyodrębniała się dermatologia i powstawały pierwsze szkoły dermatologiczne, wśród których najważniejszą stworzył Ferdynard Hebra, integrując bakteriologię i histopatologię z dermatologią⁶⁷. Uczniem Ferdynarda Hebry był m.in. polski pionier dermatologii Antoni Rosner (1831-18986), który uzyskał w r. 1871 oficjalną zgodę rządu austriackiego na utworzenie katedry „chorób syfi li tycznych i naskórnych” w Krakowie. Rosner zyskał profesurę nadzwyczajną i przydzielono mu asystenta do pomocy. W ten sposób w szpitalu św. Ducha rozpoczęła działalność pierwsza polska klinika dermatologiczna, która później została przeniesiona do szpitala św. Łazarza. W r. 1893 klinika została rozbudowana, a w r. 1894 Rosner otrzymał profesurę zwyczajną. Dwa lata później zmarł⁶⁸.

⁶⁵    Ibidem, s. 82.

⁶⁶    Ibidem, s . 83.

⁶⁷    M. Misterska. Rozwój dermatologii uniwersyteckiej w Poznaniu do końca XX wieku, praca doktorska. Uniwersytet Medyczny w Poznaniu 2007, s. 15.

⁶⁸    K. Lejmaa Z dziejów kliniki dermatologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Medycznej [w:] Sześćsetlecie medycyny krakowskiej (praca zbiorowa), Kraków 1964, T. II, s. 445.

18