8851686128

86 Joanna Niemyjska

gerować w dzieło, ale również je powielać, udostępniać i zarazem popularyzować. Powszechność grafik komputerowych w sieci wiąże się poniekąd z aprobatą odbiorcy wobec danego dzieła. To właśnie on decyduje o miejscu w hierarchii, jakie dzieło zajmie w sieci, afirmując je bądź negując. Doskonale zdają sobie z tego sprawę projektanci, co uwidacznia się w ich sposobie traktowania odbiorcy: „Przede wszystkim musisz ustalić, kim są Twoi odbiorcy i jaki przekaz ma nieść Twój projekt. Zadaj sobie pytanie, dla kogo tworzysz, jakim wizualnym językiem posługują się Twoi odbiorcy i jaki przekaz ma nieść Twój projekt”⁵⁰. Jest to pewnego rodzaju kult odbiorcy, w którym jest on niejako „przewidziany”⁵¹ dla danego dzieła.

Poczynając od struktur prostych (takich jak bit), kończąc na złożonych (siatka pikseli), tworzą one określoną całość artystyczną. Należy zwrócić również uwagę na to, że niezależnie od sytuacji struktury te zawsze przybierają pewną wartość logiczną (1 lub 0). Zatem jakiekolwiek działanie artystyczne, które może wydawać się z punktu widzenia twórcy albo odbiorcy niepożądane, w komputerze zawsze będzie miało swoją określoną wartość i logikę. Artysta świadomie nadaje kształt swojemu dziełu, wprowadzając go bezpośrednio w świat wirtualny za pomocą fizycznych narzędzi. Samo zaś dzieło wydaje się formowane z komunikatów oraz informacji, które za sobą niosą określone znaczenia (czyli kolory, kształty) tworzące dzieło. Twórca, wyznaczając ramy dzieła w cyberprzestrzeni, przedłuża zarazem swoją ingerencję ze świata rzeczywistego ku wirtualnemu. Maria Gołaszewska twierdzi, że interakcja pomiędzy tymi dwoma światami prowadzi do pewnego przekroczenia wartości: „Włączanie teoretycznych zdobyczy nauki w sferę działań artystycznych służy nie tylko poszerzaniu wartości wyrazowych, ale niekiedy wręcz kształtuje sztukę”⁵².

Ukonstytuowane w ten sposób dzieło wychodzi nawet poza dziedzinę tradycyjnie rozumianych wartości estetycznych. Do tych zachowanych można zaliczać świadome tworzenie obrazów za pomocą narzędzi techniki komputerowej, które powstaje dzięki świadomym aktom o charakterze twórczym. Innym określeniem dzieła są częste nawiązania do innych tendencji i stylów malarskich (np. do realizmu, abstrakcjonizmu, konstruktywizmu, malarstwa optycznego), a także tworzenie właściwych tylko sobie form (pixel art). Świadczą one o ludzkiej potrzebie tworzenia dystansu estetycznego wobec świata.

Podsumowując, istnieje wiele rodzajów grafiki komputerowej. Każda z nich ma odmienną od tradycyjnych form sztuki strukturę, która umożliwia jej bytowanie w sieci internetowej. Ich powstanie wiąże się z opanowaniem umiejętności korzystania ze specjalistycznych programów, służących tworzeniu grafiki komputerowej. Artysta wobec tego stoi przed zadaniem opanowania mistrzostwa na dwóch poziomach: materialnym oraz wirtualnym. Tym pierwszym, aby poznać zasady fizyczności, w drugim zaś w celu jej symulowania, aby na tej podstawie móc przekroczyć tradycyjne pojmowanie dzieła sztuki.

⁵⁰    S. Carson, Porady mistrzów, „Computer arts”, 2009, nr 9, s. 18.

⁵¹    M. Gołaszewska, Estetyka i antyestetyka, Warszawa 1984, s. 126.

⁵²    Ibidem, s. 128.