9543518585

przyzębia narażone są na zmiany chorobowe, co w rezultacie prowadzi do utraty poszczególnych zębów. Brak nawet pojedynczego zęba może spowodować zaburzenia w działaniu całego US [59-61, 79], Utrata zębów i związana z nią zmiana estetyki twarzy oddziałuje na sferę psychiczną pacjenta, utrudnia komunikację międzyludzką i powoduje zaburzenia wymowy. Ponadto może nawet uniemożliwić rozdrabnianie pokarmów, co wpływa na zdolność prawidłowego odżywiania, zaburzając funkcję układu pokarmowego i całego organizmu. Dlatego uzasadniona jest konieczność odbudowy utraconych zębów oraz tkanek podłoża protetycznego [37, 69-61, 78], Rodzaj uzupełnienia protetycznego zależy od rozległości i topografii braków zębowych, jak również od stanu uzębienia resztkowego oraz możliwości ekonomicznych pacjenta. Z biomechanicznego punktu widzenia optymalnym rodzajem uzupełnień protetycznych w przypadkach częściowych braków uzębienia są protezy ozębnowe wsparte na uzębieniu własnym, gdzie siły żucia są przekazywane na ozębną zębów filarowych (podparcie ozębnowe) [13, 37, 51, 59-61, 79], Proprioreceptory, znajdujące się w ozębnej zębów filarowych, są wielokrotnie czulsze od receptorów znajdujących się w okostnej kości podłoża śluzówkowo-kostnego pod płytą protezy ruchomej (ryc. 1) [13, 37, 51, 59, 60]. Odruchowe sprzężenie zwrotne z proprioreceptorów ozębnej zabezpiecza US przed użyciem nadmiernej siły żucia, mogącej doprowadzić do uszkodzeń zębów i tkanek podłoża (ryc. 2) [36, 37, 51, 59-61, 79]. Kości wyrostków zębodołowych nie są przystosowane do odbierania obciążeń mechanicznych [51, 59-61, 79], Pod wpływem nacisku siodeł protez dochodzi do zaniku struktur podłoża

4